Tylko jeden film w historii kina (co jest oczywiste i logiczne) powinien doznać takiego zaszczytu i dostać pierwszego Oscara za najlepszy film. Jest to jednak kwestia sporna, gdyż w 1929 roku zostały przyznane dwie nagrody, których nazwy prosperują to bycia jej prekursorem. Skrzydła zostały uznane najlepszą produkcją filmową, a Wschód słońca Najlepszą niepowtarzalną i artystyczną produkcją filmową. Do teraz toczone są spory, która z nich była ważniejsza, częściej jednak właśnie wojenny melodramat reżyserii Williama A. Wellmana określany jest jako pierwszy zdobywca Oscara. Po obejrzeniu obu filmów, przychylam się do tej sugestii.
Dzieło to opowiada historię młodzieńca, który pragnie zostać pilotem. Sprzyja mu w tym tocząca się wojna. Zaciąga się do wojska razem ze swoim rywalem o serce ukochanej. Sam jednak jest obiektem adoracji swojej sąsiadki, co jest przez niego niezbyt zauważone. Film ten obfituje we wszystko, czego możemy szukać w takiej produkcji. Mamy wojnę, sceny walki, miłość, rywalizację, przyjaźń, czy śmierć. Czego więcej oczekiwać od produkcji z szufladki „film wojenny”?
Skrzydła są jedyną w pełni niemą produkcją, która została obdarowana tą prestiżową nagrodą (podkreślając w pełni, gdyż tegoroczny zwycięzca Artysta też jest takowym filmem, jednak nie przez cały czas trwania). To niewątpliwie wpływa na jego urok. Nie jest jednak przestarzały. Zdobyty Oscar za najlepsze efekty inżynieryjne (wtedy jeszcze nie specjalne) pokazuje nam, że możemy spodziewać się dzieła, w którym batalistyczne sceny nie będą wykonane na odwał, tylko pokażą coś ciekawego. I po tylu latach ciągle ogląda się to bardzo przyjemnie.
Produkcja ta prezentuje nam także bardzo ciekawy kwartet aktorski. Charles „Buddy” Rogers, Richard Arlen, Jobyna Ralston i Clara Bow stworzyli bardzo ciekawą ekipę, której nie można nic zarzucić. Są po prostu fenomenalni.
Skrzydłom nie wiele brakuje do uzyskania miana arcydzieła. W naszej pamięci pozostaną już na zawsze jako pierwszy zdobywca Oscara. Nagroda ta oczywiście nie zawsze jest sprawiedliwa i czasem nawet nie jest wyznacznikiem tego, czy film jest udany, ale w przypadku filmu Wellmana nie mam co do tego wątpliwości. Produkcja ta jest rewelacyjna i wykonana z niesamowitym rozmachem, jak na tamte lata. Każdy, kto chociaż trochę zainteresowany jest kinematografią koniecznie musi zapoznać się z tym dziełem.