Ostatnia piosenka, kiedy Ash wyszła sama na scenę i po chwili publiczność zaczęła śpiewać z nią a capella jest jedną z najpiękniejszych scen, jakie widziałem w bajkach. Chodzi mi o to, że te wszystkie postaci siedzące na trybunach stały się namacalne. Ich chór sprawił, że one faktycznie, naprawdę tam były na widowni, nie były jedynie kolorowym tłem dla sceny. Mam wrażenie, że to jest rzadkie zjawisko, szczególnie w bajkach, gdzie nie przypisuje się dużej uwagi dla tego, co jest na tu i teraz, w danym kadrze wokół danego bohatera.

Przez dwie części oglądamy zwierzęta zachowujące się po ludzku, mają nasz sposób bycia i nasze cechy. Ale ta scena pokazuje więcej: kilkaset różnych głosów z osobnymi problemami, staje się jednym, by delektować się tą krótką chwilą i stworzyć coś pięknego. Jeśli to nie jest najlepsza próba do naśladowania nas, to nie mam pojęcia co nią jest ;).