Sekwencja otwarcia wprowadza w głąb przypowieści. Szumi ciemny las, punktowo oświetlony z lotu ptaka. Spokojny obraz zostaje przerwany nagłym, niewyjaśnionym zdarzeniem. Fantazje wyobraźni ustępują, aby znów twardo powrócić na suchą ściółkę. Ostatecznie stajemy przed monumentalnym kształtem, który staje na drodze.
Tym wydarzeniom towarzyszy utwór A. L. Vivaldiego "Nisi dominus- cum dederit", jeden z biblijnych psalmów. Psalmista wyraża przekonanie, iż bez udziału Pana człowiek trudzi się na próżno. Buduje nadaremno, gdy nie zdaje się wyłącznie na Niego.
Współcześni mieszkańcy małej, galicyjskiej wsi zdają się to dobrze rozumieć. Do krainy gęstych lasów powraca Amador. Syn matki bolejącej. Cierpliwie pracującej, aby ziemia dała jej tyle, ile do życia potrzebne. Doświadczonej przez los rozłąką z dzieckiem. Ona dźwiga ciężar potępienia, samotności, ludzkiego politowania i społecznego ostracyzmu. Powrót latorośli po latach budzi w pierwszym odruchu wydawałoby się trywialną wątpliwość o głód. Amador mozoli się z pomocą rodzicielce, trudno mu nawiązać relacje, znaleźć pracę. To ludzie grubo ciosani przez żywioły, akceptujący zastaną rzeczywistość, nieustannie świadomi tego, co ma nastąpić. Ci, co nie pokładają ufności w Transcendencie, wznoszą przyszłość na piasku. W momencie przyjścia nieuchronnego, tracą owoce swych trudów, a zaraz potem szukają prostej ścieżki zadośćuczynienia.
Surowy, budzący respekt utwór o życiu na przekór siły ognia.