"Sen o Warszawie" w reżyserii Krzysztofa Magowskiego, to pierwszy duży film biograficzny o Czesławie Niemenie, piosenkarzu, kompozytorze i multiinstrumentaliście, ikonie polskiej muzyki rozrywkowej. Okazją do jego realizacji stała się 10. rocznica śmierci charyzmatycznego artysty, zmarłego w styczniu 2004 roku. W filmie wykorzystano wiele nieznanych dotąd materiałów archiwalnych, które rzucają nowe światło na życie Niemena. Opowiadają o nim barwnie członkowie jego rodziny, zaprzyjaźnieni muzycy, krytycy, dziennikarze muzyczni - w sumie ponad 50 osób - a wszystko to na tle meandrów polityki kulturalnej PRL-u, odpowiedzialnej za zmienne losy jego kariery i recepcji jego twórczości w zależności od sympatii ówczesnych władz i krytyki.
Film jest bogato ilustrowany muzyką Niemena, wybranego w 1999 roku w plebiscycie tygodnika "Polityka" na wykonawcę wszech czasów. Był człowiekiem-instytucją, jednym z nielicznych, którzy tworzyli nieprzerwanie dla czterech generacji Polaków. Jego twórczość nie tylko tworzy kanon polskiej piosenki i stanowi nieustającą inspirację dla młodszych artystów, a muzykę rozrywkową podniosła do rangi prawdziwej sztuki, ale i wrosła w polską kulturę popularną (film Magowskiego otwiera scena, gdy znad stadionu klubu Legia Warszawa niesie się chóralny śpiew kibiców: "Mam tak samo jak ty, miasto moje a w nim: najpiękniejszy mój świat, najpiękniejsze dni…"). Fani muzyka przypomną sobie jego najważniejsze przeboje, a starsi widzowie – własną młodość.

Zanim Czesław Niemen przyjął znany wszystkim pseudonim, nazywał się Wydrzycki i śpiewał dla siostry po rosyjsku. Zanim cała Polska przekonała się o jego wokalnych możliwościach, uczył się gry na fagocie. Zanim stał się żywą ikoną, szukał szczęścia w kabarecie i konkursie talentów. Zanim został kanonizowany przez media, był szykanowany, ośmieszany i manipulowany. Dokument Krzysztofa Magowskiego to rozpisana na wiele głosów opowieść o życiu i karierze jednej z najbardziej wyrazistych postaci polskiej muzyki. O artyście, który starał się być kolorowym ptakiem w kraju, gdzie wszystko było szare: od ulic po ludzi. O człowieku, który cenił sobie wolność i który łowił ryby tylko po to, aby wrzucać je z powrotem do wody. To także historia o PRL-owskim show-biznesie, świecie naprawdę dziwnym, gdzie popularnego artysty nie było stać na większe mieszkanie, a wszelkim przejawom indywidualności raz po raz się przeciwstawiano.