Świetnie to wszystko napisałaś.
Film naprawdę dobry.

Tak, szacun dla tej Pani za trud i trafnośc spostrzeżeń. Edytka super. Pozdrawiam

Po obejrzeniu filmu myślałem nad oceną dla tego filmu. Koniec filmu jest dziwny ... Dominik spotkał Sylwię w klubie czy nie ?

Recenzja warta dodania i proszę dodać ostrzeżenie przed tekstem przed spoilerami.

Nie,nie spotkał jej w klubie .;>

Pełen podziw dla GirlEdyta.Świetnie napisane i wszystko dobrze ujęte.^^

Bardzo dziękuję za komentarze, z wielką chęcią opisałam Salę i zrecenzowałam ją, miło mi bardzo, że ktoś chce czytać tak długi wpis.:) Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję za komentarze, z wielką chęcią opisałam Salę i zrecenzowałam ją, miło mi bardzo, że ktoś chce czytać tak długi wpis.:) Pozdrawiam.

Fajnie jak komuś chce się argumentować jeszcze swoje zdanie.
Bardzo trafne spostrzeżenia tu zamieściłaś:)

O taVia czytałaś już! A ja właśnie twoją recenzję czytałam! Super!

Nic dodać, nic ująć. A najbardziej mi się podoba :"Ja na ten film nie mam słów, które dość wystarczająco by go opisały. Bardzo emocjonalny, poruszający, wstrząsający, uświadamiający, każdego w inny sposób. Tu nie da się klasyfikować dla jednego może być to film, o rozpieszczonym Emo geju, już nie chcę tego komentować, dla innego o chłopaku, który jest samotny z tym wszystkim co ma i tak odporny na wpływy innych, że robi wszystko byle tylko go chcieli, jeszcze dla innego po prostu cząstka życia i trochę swojego odbicia w lustrze, tego wewnętrznego, a jeszcze dla kogoś ostatni ratunek[...]"

Ojej a tam jest błąd "...który jest samotny z tym wszystkim co ma i tak NIEodporny na wpływy innych, że robi wszystko byle tylko go chcieli" Przepraszam, mam nadzieję, że teraz już lepiej to można zrozumieć.

Zgadzam się w 100%.

Bardzo ładnie opisane, też tak odbieram ten film, jednak nie potrafię za cholerę zrozumieć skąd czerpano wzorce tworząc postać głównego bohatera? Totalny brak asertywności, poczucia własnej godności, poddatność na manipulację i to wręcz jawną, nie rozróżnianie tego co dla siebie samego jest dobre tylko uleganie czyimś wizjom i powolne stawanie się kukiełką w rękach wyrachowanej psychopatki. Jeżeli większość tego pokolenia jest taka to faktycznie temu krajowi grozi zagłada ;) Oczywiście mam nadzieję, że to po prostu taka fikcja literacka aby poprzez przekoloryzowanie pewnych szczegółów zwrócić uwagę na problem.

Przecież siejącym zło nie jest tu Sylwia, Alex, szkoła itd. tylko oczywiście rodzina, a szczególnie brak elementarnej więzi z ojcem. W przypadku chłopaka bardzo często skutkuje to nadwrażliwoscią i "ciekawością" płcią własną. Ludzie nie rodzą się "gotowi" do biegania jak konie, człowiek rodzi sie niegotowy po to by ukształtować się na potrzeby otaczajacego go środowiska. Geny wbrew pozorom mnóstwa rzeczy nie określają, a robi to własnie środowisko czyli rodzina. Czym wcześniej wpojone tym mocniej zakorzenione wartości. Kolejne sytuacje w życiu mogą sprzyjać takim czy innym zachowaniom, ale nie zmienia to faktu, że przyczyna była wcześniej. Dla mnie największym potworem jest ojciec, który nie czyniac nic czyni spustoszenie.
Film dobry.

Bardzo dobrze opisane. Sala samobójców to my wszyscy, którzy zabijamy się nawzajem podczas dążenia do naszych "celów", blichtru. Ten film, ma wiele wątków, które można przełożyć na nasze życie.

Brawo za celne spostrzeżenie, ja podobnie zrozumiałam ten tekst.
To my tworzymy sobie "Salę Samobójców" kiedy gonimy za pracą, kasą, kiedy jesteśmy egoistami, gdy kogoś poniżamy, itd. Sami nie zdajemy sobie sprawy z tego, że możemy kogoś zabić - słowem, czynami, zachowaniem czy komentarzem. I nigdy nie wiadomo czy ktoś obok nas nie jest takim Dominikiem, Sylvią a może Santorskim.
Te pseudo-poezje były naprawdę dobre, choć minimalnie tandetne.

Nie zgadzam się z tym, że te pseudo poezje były minimalnie tandetne - one poprostu były tandetne i właśnie tą swoją tandetnością miały ukazać jak Dominik potrzebował bliskości drugiej osoby, skoro podziałały na niego te teksty.

Ok, były tandetne i o to chodziło, tak jak napisałaś :)

Dziewczyno bardzo ładnie to wszystko ujęłaś :) na ogół jak ktoś na FW tyle pisze to olewam to i nie czytam. A to przeczytałem z ciekawości i tak samo się zgadzam ale ... jestem ciekaw najbardziej zachowania Sylwii i tego jej płaczu... miałem takie odczucie że ona zaczęła coś czuć do Dominika ... to mnie się nasunęło na 1-szą myśl niż to że z jej powodu zginął człowiek.
Temat rzeka chyba ... ;)

ona na 100% procent cos do niego czula. swoadczy o tym chociazby fakt, ze nie zniknela jak ci wszyscy, kiedy sie dowiedzieli o smierci. ona to przezyla, umarl ktos jej bliski. a co do recenzji: super po prostu ;***

Zresztą tak szczerze mówiąc Sylwia dała Dominikowi najwięcej miłości i zainteresowania (przynajmniej w jego odczuciu) niż kiedykolwiek od innej osoby.

Tak ona coś do niego czuła, chociażby to, że po jakimś czasie zaczął o nią walczyć, ona także czuła się potrzebna, pamiętacie przecież po tej rozmowie przez drzwi z panią psychiatrą, która była kierowana do Sylwii, że samobójcy to tchórze, widzieliście minę Sylwii, ona straciła pewność czy chce się zabijać bo jest ktoś kto chce jej dobra, kto martwi się o nią, komu na niej zależy, zobaczyła, że jest dla niego ważna, chyba właśnie na tym etapie zaczęła go kochać, miała Dominika, chociaż był tylko przez internet, ale był, a może wyszła by nawet kiedyś do niego, może wszystko by się ułożyło, to tylko przypuszczenia. Jak umarł zdała sobie sprawę, że to co robiła prowadziło jeszcze bardziej do tego, że on się zabił, straciła ostatnią osobę, którą miała. Ostatnią, której na niej zależało i ostatnią, dla niej ważną. Dla mnie ta scena to jest swoiste podsumowanie, ten płacz, jest dla mnie tak przerażający, że za nic w świecie nie mogę zrozumieć ludzi na sali kinowej, którzy zaczęli się w tym momencie śmiać, a byli tacy. I wiecie pamiętam jak po tym momencie powiedziałam do koleżanki "Już nie pokażą jak Dominik umiera, proszę, bo chyba tego nie wytrzymam"..pokazali. Z kina wyszłam wyprana z wszelkich emocji, z całym mokrym od łez szalikiem, wróciłam do domu. I chyba nie mogłam tego w sobie dusić, płakałam dalej, rozmyślałam na swoim życiem, następnego dnia nie było lepiej. Do tej pory w żaden sposób nie mogę przestać myśleć o "Sali". Teraz przestałam spać, bo myślę tylko o tym, ze 25 idę do Empiku po Dvd, to niej jest powód mojej bezsennosci, sam fakt kupienia, wiem, że obejrzę, z jednej strony strasznie się boję, a z drugiej już po prostu tak mi tego brakuje, że nie mogę się w żaden sposób doczekać.

Hej!
Trafiłem tutaj po tym jak skomentowałaś moj Temat traktujący o Sali.
Nie chcę nikomu wchodzić po między pośladki ale twój opis jest najbardziej wnikliwy ze wszystkich jakie przeczytałem. Twój punkt widzenia jest najbliższy mojemu ze wszystkich z, którymi się zapoznałem.
Wiesz dlaczego płakałaś? Dlaczego nie możesz przestać myśleć o tym filmie? Dlaczego po niekąd go się boisz?
Historia zawarta w filmie porusza temat naszej ciemnej strony. Przypomina nam o największych obawach i lękach, które panicznie staramy się ukryć głęboko w sobie. Samotność, zdrada, brak zrozumienia, odrzucenie a w finale ucieczka i odizolowanie. Wykreowanie własnego świata w, którym czujemy się bezpiecznie. Intymne hospicium w czasie kiedy powinniśmy żyć pełnią życia.
Do tych co się śmiali w kinie obrażając prawdziwych ludzi.
Wy nie umrzecie.
Umarliście w momencie narodzin.
Snujecie się martwi po tym padole.
Wasze serca nie biją.
Nieludzkie,
Bezduszne widma
Gdzieś głęboko proszące o wybawienie.

Wiem, wiem dlaczego. Wiesz czasami jak się coś ogląda, zapomina się, że to film, wyjątkowo mocno doświadczyłam tego w wypadku "Sali Samobójców". Zaczęłam mylić rzeczywistość z fikcją, Dla mnie to kawałek opowiedzianej historii. Nikt mnie stąd nie zna, więc mogę powiedzieć, że czasami widziałam siebie, swoich rodziców, otoczenie. Moja historia nie jest historią Dominika, wątki są inne, ale psychika podobna, wiem jak jest ciężko udawać przed światem, że wszystko jest w porządku, a gdy poczuje się to całym sobą w życiu zrozumie się to co ta historia ma nam przekazać.
Boję się go bo widzę się tam, jeszcze boję się jak długo wytrzymam, czy nie skończę tak samo, na razie mam jeszcze siłę. Walczę.
Myślę, bo mam go w szafce, leży DVD, mogłabym wciąż oglądać, ale po co? Nie chcę żeby przyszedł taki dzień, że się uodpornię na te emocje, że już nie poczuję, że nie uronię żadnej łzy, że zamienię się w tych wszystkich "o_m_e_n-ów", "rafirafów" "dearliców"

Obiecałem sobie, że już niczego nie napiszę w temacie Sal ale po przeczytaniu twojej wiadomości nie mogę milczeć. Nie pozwala mi na to zbyt dużo wspólnych mianowników.
Byłem pewien, że coś jest na rzeczy. Doskonale pojęłaś i zrozumiałaś ten film a to świadczy, że odnalazłaś dużo spraw związanych z własną osobą (co teraz potwierdzasz). Retoryczne pytanie - dlaczego ja też sporządziłem obszerną recenzję czy jak kto woli osobistą interpretacje?
Skoro mamy grać w otwarte karty pozornie czując się komfortowo i bezpiecznie - uchylę rąbka siebie.
Po pierwszej rozmowie Sylwii z Dominikiem wytrzeszczyłem oczy i mruknąłem coś pod nosem w stylu '' o ku**a to przecież moje myśli, intymne zakamarki mojej osoby!''
Moim odzwierciedleniem jest postac Sylwii.
To co ona mówi na temat świata, jego struktury i bezduszności. Płytkiej egzystencji tego co nas otacza....ona nie może i nie chce tego zrozumieć. Nie godzi się na życie w świecie pozbawionym uczuć, szacunku do drugiego człowieka. W świecie gdzie wszystko jest takie same - zlewa się w jednolitą breje.
To są sprawy, które od lat spędzają mi sen z powiek. Sprawy z, którymi tocze przegrane bitwy. Sprawy o, których piszę min. w wierszach. Przykre jest to, że zrozumienie znajduję tylko wsród (w wiekszości już nie żyjących) muzyków czy filmach takich jak SS.
Słuchając tych monologów poczułem się jakby ktoś zrobił rentgen mojej osobowości. Bliżej mi do Sylwii niż Dominika ponieważ mam świadomość, że to jest walka z wiatrakami. Walka w której przegraliśmy już na starcie. Lecz co jeśli ktoś inaczej nie potrafi i nie chce? Co jeśli kogoś trzyma tylko okłamywanie siebie, że jest światełko nadziei?
Dalszy ciąg znajdziesz w prywatnej wiadomości - GirlEdyta.

Ta... już wysłałem prywatną wiadomość. Aby mieć ten przywilej trzeba nazbierać trochę punktów. Można je pozyskać np. pisząc recenzje. Mam napisanych kilka ale na autoryzacje czeka się kilka tygodni.
Wewnętrznie bardzo się różnie od ludzi którzy mnie otaczają, za co płace każdego dnia.
Jestem zmęczony. Bardzo zmęczony. Nie wiem skąd czerpię pozorną siłę.
Nie bój się. Nie stracisz swojej wrażliwości. Ona jest w każdej części CIEBIE. Gdyby tak sie stało znaczyłoby to, że ''umarłaś'' a tego na pewno nie chcesz.
Na tym forum dyskusyjnym ''zdjąłem z siebie płaszcz' ale ''koszuli już nie rozepnę''.
Cóż zrobic?

Wiesz co jest najbardziej niesamowite, że film, który jak już mówiłam nie jest dla mnie tylko filmem, może poruszyć takie refleksje, takie myśli, takie przeżycia. Przecież wydawałoby się, że "Sala Samobójców" debiut Jana Komasy to film, który się ogląda, widzi, słucha, może czasami płacze na nim, ale jednak film. Dominik istnieje, ale nie jest to TEN Dominik, lecz inny, ale tak samo zagubiony, zaplątany w swoich słabościach, w Sylwii, w pokoju, z którego nie wychodził, aby bronić się przed światem, Sylwia..tak. Sylwii na pewno jest wiele. Osoba mocno zawiedziona światem, bez zrozumienia dla ludzkiej egzystencji, ale zła, na pewno zła, manipulantka, bardzo charyzmatyczna osoba, której ciężko w stanie jakim znajdował się Dominik odmówić, przekonująca do samobójstwa, którego sama się bała i nie chciała popełnić, uciekała przed sobą, była podobna do Dominika schowała się w pokoju, aby dać manifest. Santorscy..rodzice którzy bez czasu dla dziecka, miłości, zrozumienia, w swojej bezsilności w obliczu problemów, są na pewno na świecie. Aleks przywódca klasy, silny facet psychicznie, fizycznie, z dziewczynami u boku i milionami pomysłów jak dokopać "koledze"..o tak! On na pewno istnieje. Karolina dziewczyna, która bardzo szybko wyrzeka się Dominika, bo nie sprostał jej wymaganiom. Jest takich mnóstwo. W tym rzecz. Tu nie ma fikcji, tacy ludzie byli, są i być będą. A my możemy tylko się domyślać czy w życiu nie "pomogliśmy" komuś umrzeć psychicznie, czy nikogo nie zabiliśmy. Tak, bo to my jesteśmy Aleksami, Karolinami, Santorskimi, Sylwiami i wreszcie Dominikami, bo to on sam się w dużej mierze zabił, dał się zabić, dał zapanować nad sobą, chociaż głęboko w sobie miał tą nadzieję, nie chciał umierać, chciał żyć, zabił się za Sylwię, spełnił jej marzenie, zabierając sobie najcenniejszy dar.

Pięknie celebrujemy pojęcie życia - najpiekniejszy dar, wspaniałe zjawisko. Coś za co powinniśmy być wdzieczni, że zostało dane akurat nam do posmakowania. Dla mnie to jest coś jakby encyklopedyczna formułka, która jest nam wpajana od najmłodszych lat. Mijają kolejne lata, przeżywamy kolejne doświadczenia. Budujemy się duchowo, emocjonalnie, naBIERAMY WŁASNYCH PZEKONAŃ i spostrzeżeń. W finale czego mamy swoją ugruntowana i nie powtarzalną tożsamość. Co mają począć ludzie (a jest ich wielu), którzy będąc już jak to określam ''ugruntowani'' nie czują się jakby spadł na nich dar życia a raczej klątwa, piętno. Matnia z której nie moga znaleźć wyjścia?
Dziś nazwałaś życie darem a wczoraj pisałaś, że boisz się, że narazie walczysz bo jeszcze masz siłe. Pogubiłem się.
Nasza celebrowana i za razem potępiana Sylwia owszem była manipulantką. Glosiła swoje mroczne poglądy. Otwarcie mówiła, że ukrucić swój żywot ale nie widziałem aby kogokolwiek namawiała do śmierci. Patrząc Dominikowi w oczy mówiła mu, że musi żyć, że tylko ona musi odejść.
Ktoś jest Sylwią, gdzieś jest osoba, która jest jej duchowym przeciwieństwem. My jako ludzie mamy wolną wolę wyboru. Kiedy słucham piosenek traktujących o żalu, przegranym życiu, nałogach, zawodzie na ludziach nie znaczy, że musze wyskoczyc przez okno. Jesli jednak wyskocze nikt nie może obwiniać za to autora piosenek ponieważ to był mój wybór. Artysta nie spiewał bezposrednio - świat jest zły więc się zbij. Identycznie było w przypadku Sylwii.
Życie jest dla Ciebie wspaniałym darem czy raczej ma ciemniejsze barwy?
Przez twoje różne zdanie nie jestem w stanie dostrzec do konca prawdy a to utrudnia ewentualną dalszą i szczerą konwersacje.

Ten najcenniejszy dar..to nie miało być moimi słowami, nie odnosiło się to do mnie, życie samo w sobie nie jest złe, jest darem ale to my ludzie sami je sobie psujemy, nawzajem, jedni drugim, ale to co dzieje się w życiu może też być dobre, jest wielu osób, które są szczęśliwe. W każdym życiu są krótkie, ulotne momenty szczęścia, są, ale czasami w bardzo małych dawkach. W tym rzecz: Niektórzy mają siłę czekać na te dobre momenty, niektórzy nie.

Doprowadziłaś mnie do pewnego rodzaju zakłopotania.
Mam pewne myśli a nie potrafie ubrac ich w słowa.
To co piszesz jest prawdą. Piszesz ogólnikowo świadomie omijając moje bezpośrednie pytania.
Mógłbym zacząc nowy wątek. Zapytać, skąd jest u Ciebie tyle trafnych spostrzeżeń? Co przyczyniło się do twojej dojrzałości? Dlaczego jest w nas dużo podobieństwa chodzby w mysleniu?
Jednak nie chcę zadawać pytań słysząc w odpowiedzi ogólniki typu ''to ludzie'' ''zycie samo w sobie nie jest zle'' ''niektórzy mają siłe''.

A jednak je zadałeś. Dobrze, postaram się na Twoje wszystkie pytania odpowiedzieć nieogólnikowo.
Pytałeś w poprzednim poście czy uważam, że życie to najcenniejszy dar, czy ma ciemnie barwy..
To trudne pytanie, bo jeśli zadałbyś je tak: "Czy uważasz, że życie to najcenniejszy dar, czy po prostu czas, który trzeba przetrwać?" odpowiedziałabym "to drugie". Czas, który trzeba przetrwać. Niestety życie trochę mnie doświadczyło, są to moje prywatne tragedie, którymi żyję. Często samotność mnie zabija, ale jak mówiłam walczę, uśmiecham się, czasami pękam, "mdleję", a potem się budzę po chluśnięciu w twarz wodą, ale nadal się budzę, Tyle, że ciężko ciągle wstawać, ciągle trzeba potem dalej żyć z tą mokrą twarzą, póki nie wyschnie i znowu nie będzie dobrze, a potem na nowo tracę przytomność, wodą po twarzy, wysycham...tak ciągle. Ale nic. Jakoś idzie, dzień za dniem, czekam na lepsze jutro. Na razie się nie poddaję. Może kiedyś się poddam, ale na razie jeszcze nie.
Pewnie po tym wpisie stwierdzisz, że mnie biją, maltretują, patologiczna rodzina, albo jej całkowity brak. Nic z tych rzeczy. Nie będę o tym mówić, nie tu. Nie wszystkie problemy biorą się z przemocy bądź też z braku pieniędzy, ale to na pewno wiesz.
Skąd u mnie tyle trafnych spostrzeżeń? Hah..mogę odpowiedzieć nie wiem, sam to wywnioskuj z moich postów.
Do mojej dojrzałości? Jestem dojrzała? Tak? To dobrze. Jestem jeszcze młoda, może za bardzo młoda. Nie lubię mówić ile mam lat, bo wtedy ludzie np. na filmwebie od razu jakoś patrzą na osoby w moim wieku z góry. A ja tak nie chcę. Moja przypuszczalna dojrzałość nie bierze się z wieku, tylko z doświadczeń, chyba z tego że umiem myśleć. zastanawiać się, przeżywać.
Podobieństwo w myśleniu? Nie wiem. Może podobne przeżycia, może...nie wiem. Nie będę nic przypuszczać, bo nie wiem nawet ile masz lat, a całkiem możliwe, że dużo więcej niż ja, więc wtedy jakby o podobnym myśleniu, przeżyciach, doświadczeniach nie może być mowy.

Widze, ze nasz ''intelektualny idol'' o_m_e_n dotarł nawet tutaj. Dobrze, jest z kogo się pośmiać.
Tak sobie myśle - skoro ktoś bezwstydnie i świadomie pokazuje swoją płytkość to tym bardziej ja nie mam czego się wstydzić i będe kontynuował rozmowę z Tobą Edyta chodzby i tutaj.
Mam na imię Rafał i mam lat.....(na ile wygladam?) Od dawna przyglądam się idiotom, którzy otaczają nas na co dzień. W pewnym znaczeniu dodaje to sensu memu życiu. Łatwo i przyjemnie jest lśnić jak diament na tle o_m_e_n_o_w, ktorzy używają głowy tylko do bekania co pewnie jest również najbardziej zaawansowana formą ich wypowiedzi:).
Ani razu nie pomyślałem, że jesteś maltretowana etc. Rozumiem Cię. Dla przykładu napisze, że przecież na co
dzień otaczam się ludzmi a jednak może życie to swoiste studium samotności.
Czy masz 16 czy 40 lat - pewne jest to, że jesteś wrażliwa, bardzo inteligentna, masz szeroką wyobraźnię, widzisz i słyszysz. Te cechy i wiele innych składają się na twoją ogromną wrażliwość. Ja to nie większość ludzi na FilmWeb czy gdzie kolwiek indziej. Nie ważne co byś napisała w odpowiedzi na pytanie o wiek - ja w Tobie widzę ogromną dojrzałość. Ww. argumenty sprawiły, że czerpię dużą przyjemność z rozmowy z tobą, z dzielenia się spostrzeżeniami i przemyśleniami. To tak jakbym spotkał osobę, która nadaje na falach podobnych do moich.
Zaintrygowało mnie to od samego początku a na ten moment jest nawet dla mnie motorem napędowym w tym życiu. Może to brzmi naiwnie ale widze w tobie dużo z siebie samego.
Mam w du*** o_m_e_n'a, który tu przyszedł. Wbił kilka szpilek z myślą, że popsuje tą podróż.
P.S. Twoje słowa "Czy uważasz, że życie to najcenniejszy dar, czy po prostu czas, który trzeba przetrwać?" odpowiedziałabym "to drugie". Czas, który trzeba przetrwać''.
To jest rozwinięcie mojej myśli, kiedy pisałem ''czuję się zmęczony. Bardzo zmeczony''

samotność....samotność. Brak zrozumienia. Brak możliwości na szczerą rozmowę z drugim człowiekiem. Jak możesz się otworzyć, kiedy nikt nie rozumie o czym myślisz i mówisz...samotność, kolejny zawód...

Spokojnie wiesz akurat to co o_m_e_n pisze nie wpływa na moje decyzje. Zwyczajnie mamy do czynienia z kimś o bardzo słabo rozwiniętym intelekcie, bądź też z jego całkowitym zanikiem. Zdarza się.
Witaj Rafał. Chyba rzeczywiście przestanę się przejmować, że każdy może przeczytać naszą rozmowę, że to filmweb, to nieważne. Nie piszę tu niczego czego mogłabym się wstydzić, po prostu tak jest, nie ma co ukrywać, muszę rozmawiać, ale nie chcę widzieć spojrzeń pełnych politowania, nigdy nie chodziło mi o współczucie, właśnie trochę zrozumienia, żeby ktoś mnie wysłuchał, to wystarczy. I właśnie Ty mnie słuchasz, rozumiesz. Niesamowicie się cieszę, że są tacy ludzie jeszcze na świecie, którzy mają w sobie tyle empatii, wrażliwości co Ty. Właśnie o to chodzi, żeby nie dać się zmienić przez świat, żeby być sobą, nie uśmiechać się na siłę gdy jest źle, nie okłamywać siebie. Po co udawać, że jest wszystko w porządku w momencie gdy otaczająca nas rzeczywistość wcale nam się nie podoba i czujemy się źle, to da nam tylko to, że ludzie z zewnątrz zobaczą nas szczęśliwych, a w momencie gdy już nie wytrzymujemy, gdy nie jesteśmy w stanie dłużej udawać, pomyślą tylko, że mamy zły dzień, że jutro nam przejdzie, a tak nie jest, po prostu jutro będziemy lepiej udawać.
Dziękuję, że tak o mnie myślisz. Ja myślę o sobie czasami bardzo źle, że rozczulam się nad sobą, że przesadzam, że w zasadzie może rzeczywiście nie jestem nic warta, bo tak na prawdę może być i tak, że bez sensu się tu trzymam, jak mogłabym odpuścić, bo i tak nic światu nie daję.
Też otacza mnie ogromna ilość ludzi, ale wiem, że jestem sama, czasami w sercu czuję taki ból, który już nie jest tylko psychiczny, umysłowy, emocjonalny ale i fizyczny, Zaczynam się bać.

Witaj nieznajoma a co raz bliższa.
Z początku też miałem obawy, wstydziłem się rozmowy na tak publicznym stopniu. Teraz patrze na to inaczej. Mógłbym wstawić najaktualniejsze zdjęcie i podpisać się z imienia i nazwiska.
Czego tu się wstydzić? Wyobraźni, empatii czy wrażliwości? Zdecydowanie nie. Nie dbam o to jak inni postrzegają tę rozmowe. Odnajduję w dyskusjach z tobą zrozumienie i poszanowanie i to jest dla mnie istotne. Ja siebie nie dam zmienić, będe walczył za swoją prawdziwość i chronił jej.
Świetnie piszesz - budujesz poprawne i długie zdania. Chciałbym tak. Mój styl pisowni jest wypaczony poniekąd tym, że do tej pory pisałem głownie wiersze. Tak ludzie, jestem na tyle pogięty, że pisze wiersze!:)
Musisz rozmawiać/pisać tak jak ja. Dla mnie sprawia to przyjemność, jest odskocznią od codzienności. W ten sposób najlepiej potrafię wyrażać emocję. Wiem, że mało kto czyta moje prace, że one nic - jak napisałaś ''światu nie dadzą'' ale inaczej nie chcę.
Powiem więcej. Nasza kilku dniowa rozmowa ma dla mnie tak ogromne znaczenie, wzbudziła we mnie tyle myśli i uczuć, że natchniła mnie do napisania kolejnego wiersza. O dziwo może nawet najbardziej dojrzałego w ''moim dorobku''.
Jak wyrwać tą rozmowe w inne miejsce, na bardziej prywatny, dający więcej komfortu grunt?

Dusza artysty :) Wspaniale. Chętnie bym przeczytała jakiś Twój wiersz. Na pewno są niesamowite.
Nie daj się zmieniać, to my sami mamy decydować o sobie, nawet jakieś błędy życiowe są tylko i wyłącznie naszymi porażkami.
Ojej dziękuję. Chyba jestem humanistką.
Uwielbiam mówić o swoich odczuciach, przeżyciach, chociaż czasami nie mam takiej siły, żeby rozmawiać.
Lubię artystyczne prace, lubię czytać, książki to jedna z moich pasji, niee nie jestem aż taka nudna ;p
Właściwie dla mnie też, ale wiesz co ciągle mam wrażenie, że ktoś nam napisze, że to forum o Sali Samobójców, a nie miejsce na prywatne zażalenia ;p Aż tak, że wiersz napisałeś! No to pięknie! :)
Nie wiem.

giegie??

No w sumie też o tym myślałam..chcesz?

$ $ % * # ( # czekam

Jestem już. Johnny Depp z dzieckiem w avatarze.

No w tym miejscu cierpliwość mi się wyczerpała. "Budujesz poprawne i długie zdania"?!? Długie i emocjonalne, bezsprzecznie szczere i niosące wiele mądrości, ale, na Boga, nie są poprawnie zbudowane...

Nie wierz temu typowi, on coś mąci!

Zgadzam się w 100% z twoimi wypowiedziami w dyskusji z TitusVll, czekamy na te krótkie momenty szczęścia, często czekamy za długo a one są za krótkie. Twoje recenzja jest bardzo dogłębną i pełną analizą filmu, z którą się również zgadzam i miałam podobne odczucia oglądając "ten film ? "... nie tą historię. Ja osobiście po seansie czułam totalną dewastację i niewyobrażalną pustkę. Oglądałam ten film z wrażeniem, iż ktoś trzyma mi nóż na gardle, jakbym się dusiła. Strach i napięcie były nie do zniesienia. jest to najlepszy Polski film poruszający tak wiele ważnych aspektów współczesnego życia m.in samotność, dorastanie, rodzicielstwo. REWELACJA. Szkoda tylko, że do niektórych to nie trafiło, im już nic nie pomoże, mają oczy " szeroko zamknięte" .

W Twojej wypowiedzi podoba mi się jedno - bardzo szeroko rozwinęłaś cały film i podejrzewam, że gdybyś pisała do niego scenariusz, byłby o wiele lepszy.Niestety film jest zrobiony kompletnie po łebkach, tak na skróty, po najmniejszej linii oporu. Fakt - porusza powiedzmy ważne tematy, ale na tyle powierzchownie, że film jak dla mnie jest śmieszno - żałosny. I uprzedzając zarzuty - miałam i mam kontakt z wieloma osobami z depresją i sama znam temat z autopsji, więc jakieś pojęcie o tym mam. A niestety przedstawienie zjawiska/choroby depresji jest w tym filmie baaaaardzo naiwne.

Film jest poniekąd powierzchowny ponieważ porusza wiele wątków a Polska to nie HollyWood. Mamy troche inne warunki i budżet.
Aby poszerzyć wszystkie aspekty zawarte w filmie trzeba by zrobić z niego coś na kształt trzygodzinnego filmu pokroju '' Magnolii''.
Jak mówiłem - polska kinematografia nie ma na to pieniędzy. ''Pogrubienie filmu'' też zrobiło by z niego jeszcze mniej komercyjny obraz. Badzmy szczerzy - statystyczny Kowalski wspomnianą '' Magnolię'' wyłączyłby po 1szej godzinie oglądania a pieniądze włożone w film muszą się zwrócić chociaż z jakimś procentem.
Sala jest w dużej mierze powierzchownym obrazem lecz ja doskonale zrozumiałem jej przesłanie i sens.
Całkowicie się z tobą zgadzam, że ten film nie traktuje o depresji (a już na pewno nie w temacie Dominika) co podkreślam od samego początku kiedy zacząłem tutaj się udzielać.

Oczywiście masz prawo tak uważać. No nie wiem czy napisałabym lepszy scenariusz, ale dzięki. W każdym razie,
Uważam tak samo, film nie jest o depresji, jest o niebezpieczeństwach wynikających z nas samych, o tym co za pomocą innych może z nas wyjść, Dominik nie miał depresji. Nie. To co gadała druga pani psycholog to bzdury "Tak jak przypuszczałam, Dominik cierpi na silną depresję". Nie było tak. Depresja rozwija się powoli, na pewno nie w takim tempie, jak zostało to pokazane w "sali"

Nie wydaję wam się ,że nie tylko Dominik reprezentuje tematy poruszane w "sali" ?? Film dotyka też innych problemów , których bohater jest świadkiem ,uczestniczy w nich ale nie ma na nie wpływu. Motyw bezradnych i niezdarnych rodziców, szkoły,sztuczności internetowej społeczności. Wszystko wpływa na ostateczny "finał".

Problem w tym, że zamysłem reżysera było pokazanie filmu o depresji.
Polecam 'the wall', 'dzień świra' czy 'melancholię'. Tam jest ukazane na pewno prawdziwsze zjawisko jakim jest depresja i nie radzenie sobie w życiu.

Pewnie! Gówniarskie wynaturzenia z cyklu "wszystkiemu winni są rodzice". Nie ma to jak swoje niepowodzenia, swoje frajerstwo zrzucać na rodziców. Tak jest wygodniej. Bo ciężej jest przyznać "to moja wina".

Wspaniale opisane ;]
żeby bardzo dobrze zrozumieć i pokochać ten film trzeba mieć ten sam problem...
po tym filmie poważnie się zastanawiałam nad sensem życia .

W tym filmie nie ma co rozumieć. Claudienn, możesz rozwinąć 'ten sam problem' ?

Dużo osób pisze że to głupi film i tylko głupie nastolatki klikają 10/10
to są osoby nie dojrzałe i nie widzą że inni ludzie mają te same lub podobne problemy...
Ci którzy mają podobne problemy co oni rozumieją samobójców a ci co nie mają nie za bardzo...
Z Dominika śmieli się że jest gejem... stał się emo i zaczą przejmować się tym że jego rodzice są bardzo wchłonięci w prace i w swój związek, w tym filmie domink jest wrażliwy i załamuje się , wchodzi w grę iii... wystarczyło kilka dni iii... to się stało.

Podziemna w tym filmie jest co rozumieć trzeba tylko postawić się w jego sytuacjii ;)