Nie będę owijała w bawełnę – pierwsza połowa filmu ciągnie się jak flaki z olejem. Reżyserka Rose Glas w ogólnie nie daje satysfakcji widzowi, który przyszedł do kina po rasowy horror. Zamiast tego karmi go budującym delikatne napięcie trochę thrillerem, trochę dramatem, ponieważ z fabuły filmu powoli wyziera przeszłość Maud. Tej jednak widz musi się domyślać z pokawałkowanych wypowiedzi osób trzecich, czy krótkich przebłysków z pamięci Maud. Ta pierwsza, można powiedzieć leniwa, część filmu nie przygotowała mnie na to, co dzieje się w jego drugiej części, w której w końcu dostajemy kilka scen, jak z prawdziwego horroru. I tak kompletnie i absolutnie nieprzygotowana, rozluźniona w kinowym fotelu dałam się przestraszyć jak diabli. Ostatnie sceny filmu to już pędzące jeden za drugim, niemożliwą do zatrzymania falą, objawy obłędu, którego, co najsmutniejsze w Saint Maud, nie miał kto dostrzec, by mu zapobiec.

Polecam się: https://wiecznieniezadowolona.wordpress.com/2020/11/01/saint-maud-horror-2-0/

Co więcej, zupełnie nie mogłam sobie przypomnieć filmu o historii szaleństwa z główną rolą kobiecą. Mężczyźni w kinie ewidentnie wariują częściej. Jest Taksówkarz, Joker, Lot nad kukułczym gniazdem, K-Pax, Psychoza i o wiele, wiele więcej. Jedyne, co nasunęło mi się na myśl, to przerwana lekcji muzyki, ale to historia zgoła odmienna od tej przedstawianej w Saint Maud. Obraz mężczyzn tutaj nie jest zbyt pokrzepiający, bo albo szukają oni w kobiecie niezobowiązującej przyjemności dla siebie, nawet kosztem drugiej osoby, albo mówią jej, co ta ma robić, przyjmując formę nauczyciela, ojca, boga. Choć ta druga relacja nie jest też pozbawiona wątku seksualnego, wszak trudno porównać relacje Maud i boga do czegoś innego niż orgazmu i erotycznego uniesienia.