czytając recenzję oczekuję odmalowania w jak najlepszym stopniu wrażenia (zawsze subiektywnego, ale jednak). niestety coraz częściej, miast funkcji poznawczej służy wygłaszaniu oklepanych fraz, wątpliwych mądrości etc.
tylko czytając ocenę „rzeki tajemnic” zapewne podarowałbym sobie seans. całe szczęście zachowałem odwrotną kolejność, dzięki czemu nie ominęło mnie 123min przyjemności.

wielkość/piękno zawsze jest wynikiem paru czynników. nie oznacza to, że każdy z nich musi być arcydoskonały...wystarczy, że będą tworzyć spójną całość. tak i jest z „rzeką życia”.
rewelacyjnie dobrani aktorzy (zaczynając od braci kończąc na rodzicach jessie burns), leniwie lecz konsekwentnie prowadzona narracja, nastrojowa lecz nie usypiająca ścieżka dźwiękowa i wreszcie fabuła opowiadająca o rzeczach czasami radosnych, czasami dramatycznych ale zawsze życiowych - w ciepły wyważony sposób. i właśnie metoda z jaką robert redford zobrazował autobiografię normana macleana, jest głównym spoiwem a zarazem źródłem wartości filmu.

w zależności od gatunku, istnieją odmienne kryteria oceny. w tym przypadku będzie to czysta przyjemność oglądania, i nie ma znaczenia że przesłanie jest mało oryginalne, gdyż od wieków jesteśmy skazani na powielanie tych samych schematów...nic nowego nie odkryliśmy od starożytności. pomimo ciągłego powtarzania wciąż musimy uczyć się ich na nowo.

pogodny klimat opowieści...oto dlaczego warto poświęcić jej trochę czasu