Typowy film (buahahahahaha) klasy gdzieś pod koniec alfabetu. Reżyser i scenarzysta kwalifikują się do przymusowego leczenia. Jedyne co zasługuje na uznanie to muzyka, lecz miejscami zbyt płaczliwa i męcząca. Generalnie większość filmu (buahahahahaha) polega na tym, że tzw. rycerz włóczy się po pustyni, znajduje trupy i wariatów, przeżywa jakieś wizje, gra a przynajmniej próbuje grać twarzą szalejącą w nim rozterkę i zgryzoty. Walczy z niewidzialnymi wrogami i tarza się po piachu, zrywając z siebie zbroję ściągniętą wcześniej z jakiegoś trupa. Pomimo że to pustynia pełna żółtego piachu, on jednak ubrudził się na czarno jakby pucował lokomotywę. W końcu trafia na leżącego sobie elfa z pejsami udającego trupa. Elf zrywa się i mimo że też jest pobrudzony daje mu do napicia się czyściutki skórzany bukłaczek. Dodatkowo daje mu nożyk i po elficku bo angielskiego nie zna, każe biec za sobą. Biegną razem do wozu z niewolnicami i rodzinką elfa pojmanymi przez bandę porywaczy dziwek. Elf przy użyciu samurajskiego miecza sieka paru zbójów, ale jednooki grubas strzela z kuszy trafiając mu w plecy. Za to rycerz rzuca grubasowi nożem, też w plecy. Rycerz tak w ogóle to trochę nie bardzo po rycersku, ale lubi innym uszkadzać plecy, czego wyraz dał kilkukrotnie w czasie tego filmu (buahahahahahahaha). Grubas niewdzięcznik bez podziękowania za całkiem fajny nóż odjeżdża w siną dal. Elf z pekaesami i oczami z diodami led, niestety ma mniej odporne plecy niż grubas i umiera. Elfia rodzinka go opłakuje, uwolnione kobitki stoją jak słupy, a rycerz walczy ... z myślami. Nie mogę niestety dojść, jakim cudem rycerz na przestrzeni dosłownie kilku minut ma raz krótszy, a raz dłuższy zarost. Reasumując. Dawno takiego szajsu nie oglądałem.