Przez większą część podróży podążałem beznamiętnie za beznamiętnym, acz nostalgicznym spojrzeniem głównej bohaterki po to aby dobić do końcowej sceny spotkania. I wtedy w mojej głowie powróciła pewna myśl, która zrodziła się już lata temu, a o której jakoś tak zapomniałem.
Chciałbym się nią z Wami podzielić, choć wiem, że macie to gdzieś. I słusznie.
Otóż myślą tą, która miała nawet namiastkę marzenia było przejechanie bezkresną drogą pośród niczego, w miejscu zapomnianym przez wszystkich, miejscu gdzie nie widać jakiegokolwiek celu, w kierunku zachodzącego słońca, złudnie zostawiając za sobą letnie nieba i cały swój wstręt do życia. Kiedyś każda droga jednak musi mieć swój koniec i całe piękno polega na tym, aby był to koniec taki jaki sobie wymyśliliśmy. Wrzucić bieg i wspomnieć o życzeniu zaślepienia przed zatrzymaniem kiedy się odchodzi. Tak żebym nie miał wątpliwości. Ale na szczęście swoich marzeń nie przechowuję. Więc powyższa myśl sprowadzi się do mniej malowniczego obrazka. Ten moment wybornej samotności okraszę wyświechtanym "wszystko, co czułem, czemu ufałem albo kochałem, wszystko odeszło". Verba volant, scripta manent.
Ciekawe uczucie, kiedy jakaś scena wyzwala coś o czym się zapomniało na trochę. To, że powróciło nie znaczy, że scena automatycznie winduje w górę całość obrazu. Obrazy mają przecież skazy.