Film wymyślony na narkotykach. Muszę przyznać: tego jeszcze nie widziałem.

Gdy przyszło do zachęcania do seansu, to na festiwalu napisali, że to hołd dla animacji. Bliżej prawdy jest raczej stwierdzenie, że twórcy uparli się na zastosowanie każdego rodzaju animacji naraz i słowa dotrzymali, chociaż dany styl nie musiał w ogóle pasować do danej sceny, nie musiał niczego inaczej wyrażać i zyskiwać na zastosowaniu danej metody, ale jest jak jest. Czasami nawet jedna scena jest robiona na kilka różnych sposobów, czemu nie. Ogólnie całość sprawia wrażenie, jakby twórcy mieli zamiar zrealizować wszystko, co wymyślą pod wpływem. To była ich osobista przysięga, po czym wzięli wszystkie narkotyki i wymyślili ten film, a potem już na trzeźwo dotrzymali obietnicy. Co szanuję, oczywiście. Nawet połowa dialogów brzmi jak zapis rozmowy nawalonych nastolatków ("Planowanie jest obrazą przyszłości"). Dostajemy coś, czego jeszcze nie było. Niewiele to daje, ale niektórzy widzowie pewnie będą bardzo zadowoleni. Muszą tylko trafić na swój klimat.

Fabularnie jest to wariacja na temat dzikiego zachodu z domieszką podróży w czasie i tak naprawdę czegokolwiek, co twórcom przyszło do głowy. Jeśli nie zrażą was festiwalowe opisy nadające kolorowi zasłon nie wiadomo jakiego znaczenia, to zobaczycie dziwny film, którego odmienność jest czymś naprawdę wyjątkowym. Film sam w sobie nie udaje niczego - prezentuje zbiór pomysłów i jeśli widzowie coś w tym znajdą, to chyba wystarczy. Obiektywnie nie ma to żadnej wartości i w sumie nawet nudzi. Sam szybko stałem się obojętny na kolejne dziwności, bo potrzebuję, by miały one jakieś uzasadnienie. Bez tego dziwność sama w sobie nie jest dla mnie atrakcją. Każdy w końcu może wyrzucić czajnik przez okno, wyzwaniem jest nadać temu znaczenie.