Gdy maluteńki syn głównego bohatera bliski jest śmierci na skutek poważnej choroby, a wszystkie znane sposoby ratunku zostały już wyczerpane, dwie sędziwe kumy podają jeszcze jeden pomysł, który w ich mniemaniu może przywrócić zdrowie dziecku. Matka berbecia musi przejść przez dziewięć mostów, trzymając maleństwo na rękach. W tym czasie nikt nie może jej pomóc, nikt nie może potrzymać dziecka choćby na chwilę. Jest to oczywisty zabobon, ale mimo tego gospodarz zgadza się na tę próbę. Wypowiada wówczas znamienne słowa: "Może to i nic nie pomoże, ale chodźmy. Nie będziemy tacy bezradni.". Nie chodzi bowiem tylko o to, czy przejście przez dziewięć mostów pomoże dziecku, ale także o to, czy pomoże to rodzicom w zaakceptowaniu werdyktu fatum! Ostatecznie bowiem nie dowiadujemy się, czy dziecko przeżyło czy nie, mamy jednak tylko dwa rozwiązania. Szkrab przeżył, a więc rodzice żyć będą w przekonaniu, że podjęli słuszny wysiłek. Szkrab zmarł, ale rodzice nie byli bierni, wykorzystali cały arsenał sposobów, aby uratować swojego potomka. Nawet jeśli się nie udało, nie będą mogli nic sobie zarzucić. Łatwiej też pogodzą się z jego odejściem, wszak jeśli nic nie mogło pomóc, to nic nie mogło pomóc, a na tym świecie więksi już kapitulowali.

Wiara, że przejście przez dziewięć mostów może uratować życie dziecka, uskrzydlała ich. Szli, choć nie było ani jednego racjonalnego argumentu za kontynuowaniem wędrówki. Cała ich wędrówka jest metaforą życia wierzącego człowieka. Choć często nie widać podstaw, aby wierzyć (iść) dalej, wciąż się wierzy (idzie). Najlepiej postawę wierzącego człowieka uosabia postać matki. Idzie w skwarze, niby z sąsiadami i mężem, ale tak naprawdę zdana tylko na siebie, dziecko ciąży, nogi bose, wystawione na kamienie i rózgę męża, pełna zwątpienia, a jednocześnie wielkiej nadziei.

Przez cały film pojawiają się odniesienia do wiary i modlitwy. Ja do tego filmu na pewno wrócę i - nie obiecuję - ale będę chciał tu napisać coś więcej o postawie każdego z pieszych wędrowców. Postaram się też spisać więcej interesujących kwestii, na razie tylko dwie:

(1)
Jak się już człowiek musi modlić, to powinien się tak modlić, żeby życia nie przerywać.

(2)
[1] Gadali, że to most, a co to za most.
[2] Przez rzekę idzie i przejść zawsze można.
[1] Przez rzekę, to i po kamieniach można przejść, najwyżej wody po kostki.
[2] A to zaraz trzeba by furmanką i to jeszcze w parę koni, bo tak to nie most.
[3] A może prawdę mówi? Może to nie most?
[2] Eee.
[4] Tego i tak się nie dowiemy. Jak postanowimy, tak będzie. Jak most, to most.
[3] A jeżeli nie most, a my przejdziemy, to może nam nie będzie policzone.
[2] A kto nam inaczej będzie liczył? My sami sobie liczmy. A to byłby czwarty.
[3] Chociaż za mojej pamięci to zawsze był most.
[2] No, jak za pamięci był, to dlaczego teraz miałby nie być?
[1] Pamięć ludzka z miski wody morze zrobi.
[3] A może by tak tutejszych ludzi zapytać, czy to most, czy nie most?
[1] Ludzi nie ma co pytać, przyzwyczaili się, że to most, to i most.
[2] Niech ktoś przejdzie na próbę, i już.
[3] Najlepiej to niech matka przejdzie. Matce nic się nie stanie.