Kameralna i podszyta lekko marazmem atmosfera filmu podkreśla jego dramatyczny wydźwięk i surowy klimat, który dosłownie oddaje sterylną atmosferę szpitala.
Metalowe łóżka, krew, błyszczące narzędzia medyczne, fotele ginekologiczne - wszystko to budzi w widzu cień przestrachu i wywołuje ciarki.
Dwie główne bohaterki spotkały się właśnie w tym aseptycznym świecie kipiącym od bólu, traumatycznych wspomnień, niespełnionych potrzeb, gdzie narodziny i śmierć przenikają się nawzajem.
Świetną kreację stworzyła M. Ciunelis, która wiernie oddała skrzywdzoną duszę kruchej psychicznie i bardzo wrażliwej Teresy.
Szapołowska niestety jak zwykle razi trochę teatralnością, ale można na to przymknąć oko.
Tempo filmu jest powolne, a odcień dość przygnębiający, dlatego dla niektórych film może wydać się nużący.