Film ten po raz pierwszy zobaczyłam w dzieciństwie (zapewne wiek wczesnoszkolny) i był to niezapomniany seans. Po latach znów natknęłam się na ten tytuł i natychmiast przypomniały mi się kluczowe sceny z tego filmu: "balony" z kulką na sznurku, wiecznie pokiereszowany nos Rolanda, sznurowanie butów za koronę, wszy na desce sedesowej oraz rewelacyjna scena końcowa. Powtórny seans był tak samo fantastyczny jak kiedyś, mimo patrzenia na niego z innej perspektywy bardziej dojrzałym okiem.
Na tle czasów strajków i demonstracji została ukazana historia Rolanda, który jest niezwykle zajmująca postacią. Ciekawy świata, wrażliwy indywidualista, który jest absolutnym przeciwieństwem swojego brata, od którego często dostaje w swój nieszczęsny nos. Roland różni się od swoich kolegów i być może dlatego nie ma ich zbyt wielu. Mimo tego chłopak nie daje sobie w kaszę dmuchać i przeważnie umie wyjść z każdej opresji zachowując twarz.
Rodzice chłopca to także mocno zarysowane postacie, które Roland permanentnie obserwuje, po to by wciąż poddawać refleksjom treści, które mu przekazują. Zarówno dom jak i szkoła do których chłopak uczęszcza są całkiem odmiennymi kolebkami, w których propaguje się różne życiowe kreda.
Sceny w szkole, dialogi z nauczycielem oraz dyrektorem są na prawde kunsztowne i popisowe.
Film jest przepełniony wspaniałymi elementami humoru, a także wartościowymi treściami i refleksjami na temat życia. Takich filmów już się nie robi, jest to prawdziwa perła lat 90, której nie sposób zapomnieć.