Naszym bohaterem jest terrorystą ETA, który może i potrafi wzbudzić sympatię widzą i sprawia wrażenie wielkodusznego, ale szybko okazuje się, że jest zwykłym bydlakiem i mordercą. Jak to wielcy wojownicy o wielkie idee ;) Bohaterką, z którą splotą się jego losy jest młoda dziwka i narkomanka (i jej znajomi), żeby dopełnić doborowego towarzystwa mamy jeszcze policję – też sukinsyny. W tym wszystkim dziwne jest to, że bohaterowie budzą pewną sympatię a ich los są całkiem ciekawe. Niestety film momentami zbyt zbliża się do ckliwego melodramatu, co troszkę psuję brudny klimat towarzyszący nam przez większość seansu. Jest typowy Europejski brud lat 90 –tych, coś jak w polskich produkcjach tamtego okresu. Obskurna dzielnica, obskurni bohaterowie – fajna sprawa. Pozostaje pytanie, co miał na myśli Uribe – czy miał być to film o tragicznej miłości, czy pewien komentarz na temat konwekcji działań terrorystów, którzy w imię idei, choćby słusznej, zabijają niewinnych? Tego nie wiem, ale w obydwu kategoriach film wypada średnio. W ogóle komu trzeba tak oczywistych morałów? No ale klimat, muzyka, obsada… naprawdę fajnie się to oglądało.