"...oznaka strachu przed stępiającą reżyserski pazur starością". To zdanie recenzji Michała Walkiewicza dla mnie okazało się kluczowe. Powstało dziełko miałkie, bez lekkości czy finezji w dialogach jak przywykliśmy dotąd, a przy tym żadne fabularnie... Samo mistrzowskie odwzorowywanie epoki w kadrach, zabawa z ikonografią i historią kina okazuje się wydmuszką. To trochę za mało. Dobrzy aktorzy, role potraktowane autoironicznie (szczególnie Leo), ścieżka muzyczna. Chyba tyle. Nic więcej poza obłędnie ozdabiającą film Margot Robbie nie zapisałbym na plus. Ratowałaby sytuację choćby tarantinowska pulpa czy mieszanie wysokiego z niskim. Zamiast tego przez 2 godziny obraz meandruje między nic nie znaczącymi epizodami lub jedynie zrębami ciekawszych scen. Ciekawy finał z doklejonym narratorem wydaje się pochodzić z innego filmu. Wynagradza oczekiwanie ale sprawia wrażenie dodanego na siłę. Rozczarowanie roku? Niestety tak. Zamiast liczebnika w czołówce, tym razem po prostu wystarczyłoby najsłabszy film Quentina Tarantino.