François Ozon po „Gorzkie łzy…” sięga 50 lat po premierze oryginału i choć zmieniła się moda, muzyka, język, obyczajowość, polityka, geopolityka, to wszystko nadal stanowi wyłącznie tło dla nieustannej walki – dla każdego indywidualnej – o szczęście. Zarówno Fassbinderowi, jak Ozonowi, w twórczości idzie właśnie o czułość, miłość, ale też pożądanie i spełnienie. Obaj pokazują siłę uczuć i mówią, o nich na wiele sposobów. Czynią z miłości podstawowe prawo każdego człowieka, a przy okazji badają metody i sposoby na jej zdobycie i okiełznanie (zrozumienie?).
(...)
Po wnikliwej analizie biografii Rainera Wernera Fassbindera Ozon zdecydował się na zmianę płci bohaterów (o czym mówił w wywiadach przed premierą filmu). Ten pierwszy był biseksualny, drugi jest jawnym homoseksualistą. Petra u Ozona to Peter, ekscentryczny reżyser, odnoszący wielkie sukcesy. Niektórzy próbują dopatrywać się w mistrzowskiej (o taaak!) kreacji Denisa Ménocheta postaci samego Fassbindera, wskazując na charakterystyczny zarost i słuszną posturę. O przeszłych romansach Kanta z kobietami dowiemy się z dialogów, a później wizyty córki, ale przez większą część obrazu będziemy świadkami rozżarzonego nieokiełznanym pożądaniem romansu z zabójczo pięknym Amirem (zniewalający nie tylko urodą efeba Khalil Ben Gharbia). Chłopaka przedstawi mu Sidonie, jego przyjaciółka, wielka aktorka, której zawdzięcza karierę. W tej roli oglądamy zjawiskową Isabelle Adjani, która stworzyła pełną dystansu do siebie rolę (ach, młodniejesz z każdym dniem…), znacznie obszerniejszą niż w filmie z 1972 roku. Jest wreszcie Mutti, nie Mère (!), w którą wcieliła się… i tu niezły numer: Hanna Schygulla, grająca u Fassbindera Karin, czyli odpowiedniczkę Amira. Czy to hołd dla przeszłości czy bezczelna ironia?

Cały tekst: FB @Teksty Źródłowe