Film zawodzi w finale. Puenty jakoś brak, ale wydaje mi się to absolutnie uzasadnione. Autorzy chcieli prawdopodobnie dokonać takiego samego zabiegu, jakim posłużył się Todd Haynes chociażby w Daleko od nieba czy w Idolu - stworzyć film, który nie miał jednynie ukazywać epoki lat 80. ale miał być właśnie taki, w formie i w treści, jaki by był, gdyby powstał w tamtym czasie: kręcony w dziwnym, półamatorsko-teatralnotelewizy jnym stylu, przestylizowany, pięknie przekolorowany i zmanieryzowany. W filmie przelewają się wszystkie grzechy popkultury ówczesnej poszerzone dodatkowo o te dzisiejsze (to też łączy Party monster z twórczością Haynesa).
Poza tym film jest oparty na faktach i jakby to powiedział Krzysztof Zanussi, gdyby powiedział: rzeczywistość nie może mierzyć się z filmową fikcją, fikcja ZAWSZE zwycięży. W życiu, jak wiadmo powszechnie, puenty zwykle brak, co można zauważyć także w filmach pokazywanych w TVP1 w środy o 20.
Gra aktorska manieryczna jak cały obraz, Macaulay Culkin i Seth Green tak piękni, ze gdybym tylko mogła przyznałabym im wszystkie oskary i maliny świata (także za kostiumy).
Film mnie nie zachwyca, ale mi się podoba. Ot i taki wniosek.