Wy tak na poważnie z tym problem rozpoznawania twarzy wśrod Azjatów? 99% procent osób, z którymi mam na codzień do czynienia, to Azjaci i jakoś nigdy nie nie miałem problemu z rozróżnianien ich.  Wydają mi się fizycznie rózni. Co ciekawe, jak widzę zachodnich to często wydają mi się identyczni. Sczególnie kobiety. To chyba kwestia przyzwyczajenia.

Niestety tak, pewnie gdybym pochodził z mniej homogenicznej części świata, byłoby inaczej.
Ponoć można poprawić swoje kompetencje międzykulturowe np. podróżując, ale szczerze tego mi nie brakuje w życiu a i tak nie "czytam" ludzi z tamtej części świata zbyt dobrze.

Sama sobie odpowiedzialas. Skoro 99% osob, z ktorymi przebywasz, to Azjaci, to chyba wiadomo , ze Ci sie wyostrzylo to rozpoznawanie. Dla nich my jestesmy podobni do siebie :) Co tez potwiedzilas. Ale nie bardzo rozumiem, ze masz problem z tym, ze my mamy problem :)

Wejdź na jego profil i zobacz jego piąty wysoko oceniony film.

Ja chętnie oglądałabym więcej azjatyckich filmów, ale nie mogę, bo aktorzy dla mnie wyglądają tak samo. Muszą się jakoś mocno różnic, np. fryzurą czy budową ciała. Inaczej oglądanie filmu nie ma dla mnie sensu, bo mój mózg widzi to tak, że postać która przed chwila umarła, gra dalej :) I w ogóle wszystkie role gra jeden aktor :)
Dodatkowo średnio odczytuję emocje z azjatyckich twarzy.  Wiadomo, jakieś bardzo typowe jak strach czy radość to widze, ale takie drobne niuanse są niezauważalne. Dlatego nie lubię filmów wschodu.

Myślę, że to mieszanka nastawienia i ogólnej umiejętności odczytywania emocji, wyrazu twarzy innych (jednym przychodzi to łatwiej, inni mają z tym pewne kłopoty). Ja nie miałam żadnych trudności z właściwą interpretacją ich mimiki i nie ma dla mnie różnicy, z jakich kultur oglądam film. Być może zbyt mało widziałaś filmów azjatyckich. Mózg ma tę właściwość, że im częściej dostarczane mu są określone bodźce, tym bardziej odciska się w nim ich ślad i się po prostu uczy, całe życie. Jest też zaburzenie zwane prozopagnozją, może w jakimś względzie Ciebie to dotyczy?

Nie, faktycznie to nie rasizm, to Twoja osobista ułomność. I nie podpinaj pod nią innych ludzi.

Jeśli ułomnością nazywasz działanie ludzkiego aparatu rozpoznawania twarzy i zachowań, które w/g badań mamy wspólne niezależnie od rasy to spoko. Polecam poczytać o own-race bias, w sieci sporo badań w tym na Afroamerykanach czy Latynosach.

Jesteś nienormalny- Azjaci mają identyczny problem co my. Śmiałbyś im powiedzieć, ze są ułomni?

Masz racje, ale politycznie poprawni Cie zaszczują.

Niekoniecznie, ludzi nie uprzedzonych do myślenia jest w gruncie ciągle sporo i nawet jak ze względu na poprawność nie udzielają się w takich tematach to zdanie mają podobne i plusują.
Z faktami, jak opisana przez naukę zależność, po prostu nie ma co polemizować.

cała recenzja oparta na tym, że masz problemy z rozpoznawaniem twarzy i wątpliwego tłumaczenia się Oskarami, bo przecież nagrody na bardziej prestiżowych konkursach gdzie nie oceniają tej hollywoodzkości tez został nagrodzony na przekór innym twórcą :)

o ile jeszcze pierwszą cześć mogę jakość pojąć, ale daruj sobie Oscary bo pogrążasz swoją wypowiedź i znajomość kina .

To żaden cross race effect, tylko twoja bardzo niska inteligencja emocjonalna. "To samo mamy wszyscy w mózgu, nie widujemy od urodzenia koreańskich twarzy, nie odczytujemy ich emocji ani nie mamy kontaktu z azjatyckim kodem kulturowym. Jest nam to obce. I tak właśne czułem się oglądając Parasite." Żałosny jesteś próbując podpiąć innych pod swoje problemy. Ja też nie widuję Azjatów od urodzenia, widuję ich tylko w internecie, a w prawdziwym życiu od wielkiego dzwonu i zawsze przelotem, nigdy twarzą w twarz, a koreański język w formie dłuższej niż parę zdań usłyszałam po raz pierwszy w tym filmie i nie "cierpiałam" na żaden z twoich problemów.