W rywalizacji Oskarowej postawiono na Parasite, co mnie z resztą nie dziwi. Joker jest mocno kontrowersyjnym filmem o czy może świadczyć oburzenie jakie wywoływał w USA, do tego stopnia, że ludzie masowo wychodzili z kin podczas seansu. Może dlatego Akademia postawił na nieco przehypowaną, ale bezpieczną opcję. Parasite nie zasłużył na tego Oscara mając tak potężnego oponenta. Film, owszem, dobry, ale po seansie nie wyszłam z niego tak poruszona i pobudzona do rozmyślań na temat zjawisk społecznych jak po Jokerze. Warstwy estetycznej, montażu, kadrów i scenografii nie będę oceniać, bo oba filmy wypadają pod tym względem rewelacyjnie.
Joker jest idealnym komentarzem do obecnego napięcia społecznego, które każdy z nas podświadomie odczuwa, ale mało kto o nim mówi, bo jest to temat niewygodny. Paradoksalne jest to, że jednocześnie jest on bardzo uniwersalny, bo pokazuje reakcje społeczne na dane bodźce. Jak z iskry może wybuchnąć pożar ciężki do skontrolowania, bo ludzie po cichu wyczekują tej iskry, aby dać upust swoim frustracjom. Bo każdy z nas nosi w sobie jakieś cierpienie, które podłechtane potrafi nas doprowadzić do ekstremy.
Co do Parasite mam mieszane uczucia. Mówi prawdę o społeczeństwie i to nie tylko Koreańskim, bo rozwarstwienie społeczne występuje wszędzie. Myślą przewodnią filmu jest to, że dwie tak skrajne grupy społeczne nigdy się nie zrozumieją, bo żyją w zupełnie innych światach. Było parę ciekawych akcentów jak chociażby to, jak państwo Park zaczynają się zbawiać pod wpływem tego "brudu" społecznego, podniecało ich to, bo było to coś nowego, nieznanego. Albo chociaż to jak po wyjeździe Parków, rodzinka popija sobie alkohole z barku i zszedł temat na kierowce, który musiał zostać zwolniony nie ze swojej winy a wtedy córka uznała, że nie ma co o nim gadać, bo to my (cała ich rodzina) jesteśmy potrzebujący i to nam się należy współczucie, co pokazuje znieczulice pośród biedoty, skrajny egoizm. Jednak film jako całość nie jest zbyt odkrywczy. Oczywistym jest to, że biedni nie rozumieją tych bogatych i vice versa, widujemy to na co dzień patrząc chociażby na ludzi na ulicy. Wiadomym jest to, że biedni przez swoją biedotę mają górę kompleksów na swój temat co dobrze oddaje ten smród, który się ciągnął za nimi, który w oczach prezesa był niczym niezwykłym i wcale nie kierował się tym w ocenie swojego szofera, bo pomimo zapachu, bardzo go sobie cenił za jego profesjonalizm. Każdy człowiek, który przejawia odrobinę kultury podchodzi wielowarstwowo do oceny innej osoby, z którą ma dłuższą styczność. Poza tym, cieżko uciec od swojego "smrodu". Każdy kto próbuje do czegoś w życiu dojść wiele razy napotyka na swojej drodze problemy związane ze swoja przeszłością. Ciężko oderwać od siebie metkę danej grupy społecznej, do której się należy. Wyjątkowe w tym filmie jest to, że postaci są bardzo zrównoważone, przez co bardzo realistyczne, ale może też dlatego ten film mnie nie porwał. Zjawiska przedstawione tam, są powszechne na każdym kroku i nawet ten, który nad tym nie rozmyśla, jest ich w pewien sposób świadomy.