Chociaż nie znam książki Bahdaja, ani wersji serialowej, to "Paragon" i tak zdobył sobie moją sympatię. Przede wszystkim wspaniałymi rolami glownymi. W twarzy Paragona można czytać jak w książce, bo tyle emocji umie oddać mały Marian Tchórznicki. Nawet w scenie śledzenia w radiu meczu nie musimy widzieć sytuacji na boisku, bo z mimiki i wyrazu twarzy Maniusia można bez problemu wszystko sobie dopowiedzieć i wyobrazić. Swoją drogą, szkoda, że życie potoczyło mu się nieciekawie; rola Paragona to właściwie jedyna poważna w jego dorobku, a może odnalazłby się w aktorstwie? Super są też koledzy Paragona z Syrenki, zwłaszcza zabawny Perełka z guziczkiem od kołnierzyka zapiętym pod brodą, czy demokratycznie lubiący głosować Mandżaro, a także niezidentyfikowany w napisach mały Krzyś Gosztyła. Rozbawił mnie również Rudy Milek, któremu ciasno w PRL i ciągle kombinuje jak by prysnąć do Kairu czy na Jawę.

Oprócz dzieciaków, fajne charakterystyczne role dostali: Nalberczak i Wilhelmi. Niczym awers i rewers walczą o "duszę" i talent piłkarski Paragona. Nie zabrakło też sympatycznych epizodów - Milewski jako dziadek Rudego Milka, Kowalski jako kompan złodziei czy Barbara Sołtysik jako urocza pielęgniarka w szpitalu, w którym leży chory Paragon.

Mamy w filmie masę emocji - turniej warszawskich dzikich drużyn piłki nożnej i walkę o Złotą Piłkę, ale i kryminalną aferę o podtekście gospodarczym (kradzież skór). Znajdzie się nawet zapierający dech w piersiach pościg milicyjnej Warszawy za bandytą w Żuku. :-)

Oczywiście, trudno nie zauważyć, że "Paragon gola" ma już swoje lata i że się to trochę zestarzało i trąci chwilami naiwną dydaktyką, jednakże kilka uniwersalnych zasad pozostało w tym filmie. Przede wszystkim ta, by w życiu i w piłce grać fair. Tylko kto dziś o tym pamięta...