Poczatek filmu. Wydaje sie nam, ze mamy do czynienia z kolejnym zwyczajnym filmem o perypetiach rownie zwyczajnych co ten film lokatorow. Mieszkaja razem i pracuja. Po uplywie zaledwie trzydziestu minut jestesmy tym filmem zahipnotyzowani. Chcemy dowiadywac sie wiecej i wiecej, dowiedziec sie wszystkiego o bohaterach ktorzy z pozoru sa zwyklymi ludzmi. Ryousuke od samego poczatku wydawal mi sie jedynym normalnym facetem w tym domu. Nie pomyslalam wtedy, ze jesli wszyscy lokatorzy maja takie niecodzienne perypetie to on tez na pewno nie okaze sie zwyklym mezczyzna. Sposob w jaki martwil sie o Satoru byl rozczulajacy. Nadchodzi koniec filmu. Cholernie zadziwiajacy. Po obejrzeniu napisow koncowych myslimy sobie "Jezus maria, co to w ogole bylo?", przynajmniej ja sobie tak pomyslalam. Scena w ktorej lokatorzy ogladaja wiadomosci z takim zwyczajnym wyrazem twarzy. Oni juz wiedzieli co jest grane i to jest smutne. Przyjeli to tak zwyczajnie. Film genialny i bede polecac go wszystkim znajomym.