Film „Para do życia” jest ciągiem wypowiedzi mężczyzn, dla których sauna staje się konfesjonałem – miejscem, w którym mogą wyznać swoim przyjaciołom najbardziej intymne historie. Zważywszy na stereotyp ciążący na Finach, ich szczerość wydaje się czasem szokująca. Fińscy mężczyźni potrafią mówić o swoich najintymniejszych uczuciach ze swobodą, jakiej pozazdrościliby im bohaterowie Woody’ego Allena. Absolutny brak tabu – także dotyczących nagiego ciała, umiejętność oczyszczającego płaczu, bezwzględność w analizie własnych emocji, ujmująca czułość, z jaką opowiadają o najbliższych – wszystko to odsłania inną twarz Finlandii, o lata świetlne odległą od obrazu Finów jako niezbyt rozgarniętych mruków.

Film jest ciągiem wypowiedzi mężczyzn, dla których sauna staje się miejscem ważnym , gdzie mogą porozmawiać z przyjaciółmi o skrytych historiach. Zważywszy na stereotyp ciążący na Finach, ich szczerość wydaje się czasem szokująca. Fińscy mężczyźni potrafią mówić o swoich najintymniejszych uczuciach ze swobodą. Absolutny brak tabu (także dotyczący nagiego ciała), umiejętność oczyszczającego płaczu, bezwzględność w analizie własnych emocji, ujmująca czułość, z jaką opowiadają o najbliższych – wszystko to odsłania inną twarz Finlandii, o lata świetlne odległą od obrazu Finów jako niezbyt rozgarniętych mruków.

Ani gabinet terapeutyczny, ani łoże kochanków nie są dla Finów odpowiednie do głośnych rozmów o swoich najskrytszych odczuciach na temat życia, miłości i rodziny. Miejscem tym w Finlandii jest sauna. Oglądając "Parę do życia", widz staje się niewidzialnym współuczestnikiem rozmowy dwóch, dodajmy że nagich, mężczyzn (niekiedy rozmawiających także z... niedźwiedziem grizzly) w miejscu, które w tym skandynawskim kraju postrzegane jest jako sanktuarium. Odgrywa ono rolę katalizatora, który jednocześnie oczyszcza ciało i umysł; sprawia, iż jeden człowiek jest w stanie otworzyć się na drugiego, a rytuały zwane vihta, czy löyly, a także... piwo, sprzyjają wspieraniu się w wzajemnych troskach.