Obejrzałem dziś film „Panaceum” Stevena Sodenberga. Liczyłem na dobre kino a dostałem
jeden z najlepszych thrillerów jakie widziałem od wielu miesięcy. Nie ma w nim ani pościgów ani
strzelanin, tym niemniej napięcie jest utrzymane do samego końca. Fabuła totalnie zwaliła mnie
z nóg, a patrząc na ilości thrillerów które oglądałem (to mój ulubiony gatunek), wiem co mówię.

Film zaczyna się dość niemrawo. Młoda kobieta będąca w depresji zaczyna zażywać nowy lek
antydepresyjny. Na początku wszystko jest ok, ale wkrótce zaczyna ona doświadczać skutków
ubocznych leku i w konsekwencji zabija swojego męża. Lekarz który przepisał jej owy niefortunny
lek, postanawia dowiedzieć się co naprawdę zaszło i czy jego pacjentka jest winna.

Tak więc początek fabuły zapowiada się banalnie, ale to tylko pozory. Sodenberg celowo zaczyna
historię w mało oryginalny sposób. Ważne jest co się dzieje później, ale o tym dowiecie się jak
zdecydujecie się obejrzeć film. Film pokazuje niebezpieczną stronę rynku farmaceutycznego i
niebezpieczeństwa związane z używaniem leków, ale to tylko powierzchnia. Tak naprawdę ten
film jest o manipulacji, chciwości, zazdrości…

Aktorzy błyszczą, szczególnie Rooney Mara. Szczerze mówiąc zawsze wolałem jej starszą siostrę
Kate, ale po tym filmie się do niej przekonałem. Świetne są też nietypowe ujęcia, na które
zacząłem zwracać uwagę po obejrzeniu „Breaking Bad”. Sodenberg wie jak operować kamerą i
precyzyjnie wszystko pokazać . Po prostu genialny rewelacyjny film, a mój podziw jest tym
większy, że nie oczekiwałem, aż tak dobrego kina. Na takie filmy warto iść do kina.

9/10