Znacie może wiersz "Padlina" Baudelaire'a? Wiersz ten w pięknej formie i z wielką aprobatą mówi o uroku szpetnej padliny leżącej przy drodze. Można się zachwycić formą, można zniechęcić treścią - odkąd go przeczytałem wiedziałem że już do niego nie wrócę. Wiersz ten przypomniał mi się przy okazji tego filmu. Filmu, który zachwycił mnie wizualnie i obrzydził wieczór swoimi dialogami.

Charakter filmu określa już pierwsza scena. Młoda, atrakcyjna i optymistycznie nastawiona do życia dziewczyna idzie obejrzeć mieszkanie. W mieszkaniu siedzi już starszy mężczyzna, który dziwnie się zachowuje, jakby wiązała go z tym mieszkaniem jakaś tragedia. On odbiera telefon, który niespodziewanie dzwoni, ona zaciekawiona jego osobą podsłuchuje z drugiego aparatu. Nakrywa ją - powstaje napięcie. W końcu ją gwałci (co jednak ukazane jest całkiem subtelnie i estetycznie). Mniej więcej tak wygląda ich relacja - coś ich do siebie przyciąga, ale ciężko powiedzieć właściwie co.

Kino to specyficzne. Wzajemnego szacunku bohaterów nie czuć zbyt wiele. On nie chce się wcale angażować i za każdym kolejnym razem upokarza ją w inny sposób. Ona zaś, ciągnie do niego jak ćma do ognia, próbując go lepiej poznać, mimo że przebywa już w "romantycznym" związku - oczywiście również dalekim od ideału. Taka fabuła skutecznie mnie zniechęca do ponownego obejrzenia filmu.

Są tutaj sceny warte uwagi - wspominana już scena początkowa, scena rozmowy z żoną (chyba), czy wspomnienia o dzieciństwie. Przede wszystkim jest tu jednak obecna świetna gra aktorska (Marii Schneider i Marlona Brando) oraz ujęcia stwarzające bardzo zmysłową atmosferę.

Nie mogę odmówić filmowi posiadania zalet, jednak niemal za każdym razem, gdy bohater Brando się odzywał, miałem go serdecznie dość. W tym filmie wydawał mi się emocjonalnym trupem, a co za tym idzie fabuła na temat miłości z trupem nie potrafiła mnie w żaden sposób wzruszyć. Brawa dla aktorów, brawa dla operatora, ale nad seansem radziłbym się porządnie zastanowić.
2/5