Paryż lata siedemdziesiąte. Bertolucci przedstawia elegancką antyromantyczną historię na pograniczu, o zderzeniu dwóch światów- pierwiastka damskiego i męskiego. Tak naprawdę opowieść ta od początku snuje się niespiesznie, wręcz nużąco. Młodość kontra starość, smutek kontra lubieżna radość, elegancja kontra chamskość i można by tak wymieniać, bez końca. Z czasem coraz więcej w tym obrazie płytkich kontrastów i szaleństwa przekazu.
Ciekawy dźwięk, czarujący wręcz, a także magnetyzujący sposób ukazania samotności w związkach i smutnego poszukiwania przyjemności. Seks, jako pocieszenie i ucieczka od problemów życia codziennego nie może być nazywana miłością, taką tezę zdaje się stawiać nam reżyser. Bertolucci nie udowadnia niczego nowego, jedyne co jest pewne-dusza ludzka jest niezbadana, często błądzi. Tak jak tajemniczy los popycha bohaterów filmu, w różne strony.
Jednak sposób, w jaki dokonuje tych refleksji reżyser, zasługuje na szacunek. Prowokacyjnie spuszczając kurtynę, przekracza barierę dobrego smaku. Szokuje widza, obnażając głęboko skrywane fascynacje, pragnienia i tajemnice, balansując na granicy sztuki i upodlenia.
„Ostatnie tango w Paryżu„ to obraz zimny, pozbawiony sumienia ukazujący pesymistyczne, dekadenckie spojrzenie na romantyzm. Zawarta jest w nim zachwycająca prostota i surowość, tego wysublimowanego świata a druga połowa filmu, a szczególnie końcowe sceny, powalają na kolana. Wspaniały, charyzmatyczny Brando po raz kolejny synonimem męskości, o przenikliwym spojrzeniu.