Dla mnie film na miarę arcydzieła; opowieść o człowieku, który wykończony swoją egzystencją jest obojętny na wszystko, co w życiu może go jeszcze spotkać i kobiecie, która łaknie namiętności i nowych doświadczeń. Oboje czegoś szukają - ona z ciekawości, on jakby z bezradności. A na końcu jest jeden wielki plot twist. On pragnie żyć, kochać, doświadczać... Lecz nagle jego życie kończy się z ręki ukochanej kobiety. Tak jakby przez cały ten czas szukał sposobu na ukrócenie swojej katorgi, a kiedy ten nadchodzi w postaci pięknej Francuzki, okazuje się, że wcale nie był na niego przygotowany. Dla mnie ten film jest czymś wyjątkowym. Więcej niż sekwencją przemyślanych scen i odegranych ról.
A mimo to wahałam się przed wystawieniem pełnej dziesiątki. Dlaczego? Przez kontrowersje dotyczące słynnej sceny gwałtu. Maria Schneider nie była powiadomiona o tym, co wydarzy się przed kamerami. Dla młodej aktorki w tamtych czasach musiało to być szczególnie upokarzające. Naprawdę cenię Bertolucciego, ale w tym przypadku posunął się za daleko. Schneider po wszystkim próbowała popełnić samobójstwo i aż do swojej śmierci nie wyleczyła się z traumy.
No właśnie... I tutaj zaczyna się problem. Czy powinniśmy oceniać filmy bacząc na historię ich powstania (np. gdy na jego potrzeby giną zwierzęta lub realnie krzywdzi się ludzi) czy może ocenie powinien podlegać sam obraz? Co myślicie?