Sensowym skrytożercom mówię nie! Bertolucci nie po to nakręcił "Ostatnie Tango...", żeby teraz skracać jego sens do słów "film o samotności", czy "o obsesji", albo "podręcznik kreatywnej obsługi masła". Zaletą każdego dobrego dzieła sztuki, czyli też filmu jest jego wieloznaczność i niech sobie każdy rozumie treść jak chce, w tym jest największa frajda. A moim zdaniem "Tango" ją posiada. Tak jak wiele innych: wizualnie jest arcydziełem (serio, serio), gra Brando jak zwykle mistrzowska, zwłaszcza, że wydaje się, że jego rola jest stworzona dla niego, muzyka Gato Barbierego zapada w pamięć, a poza tym, film się nie nudzi za pierwszym, drugim, trzecim, czwartym, piątym, szó... no i tak dalej razem ;). Ale ostrzegam, że film absolutnie nie nadaje sie dla 1) ludzi nie potrafiących dostrzec jakichkolwiek zalet estetycznych tego, co ogląda (a na to, wydaje mi się, choruje wielu) 2) Zdewociałych pseudokatolików 3) ludzi kwalifikujących erotyzm jako pornografię 4) Osób wolących mieć podane wszystko na tacy, by uniknąć myślenia. Ostatnia kwestia: drogi ktosiu, nie oglądaj filmów bo mówi się, że należą do jakiegoś kanonu, tylko dlatego, że są dobre.