Wg mnie najtrafniejszą puentą tej historii są słowa matki Aleksa: „ tak samo winni i niewinni tak samo” Historia niemal niewiarygodna, ale czyż nie mogła się zdarzyć? I czy mamy prawo oceniać Mile i Aleksandra?
Zakończenie tego, co stało się w altance jest otwarte. Nie wiemy, co tam się wydarzyło. Widzimy tylko, że Mila wchodzi do niej nieprzymuszona. Że mając za sobą już doświadczenie w tych sprawach, może się domyślać ... Widzimy, że Alex wychodzi bez słowa, Ze jego zachowanie jest okropne. Że łzy dziewczyny są prawdziwe. Ale czy płacze, bo zrobiła coś przeciw sobie, czy dlatego, że została potraktowana przedmiotowo, nie wiemy.
Widzimy to, co widzimy, czy może to, co zostało nam pokazane. A to tylko obrazy, które nie dają prawa do osądu.
Nie wiemy, co Mila czuła. Przecież każda kobieta jest inna, ma inną psychikę, wrażliwość. Mila mogła czuć strach, czuć zagrożenie. Czuć derealizacje, depersonalizację, które często ofiary gwałtu czują, co im nie pozwala się bronić, nie pozwala nawet wydobyć z siebie dźwięku. Znacie Panowie to uczucie?. Nie oceniajcie, więc Mili, bo nie wiecie, co czuła. Nie piszcie drodzy Panowie, że to nie był gwałt wg Waszej definicji, tym bardziej, że chyba nie jesteście kobietami. A o gwałcie wiecie tyle, co zobaczyliście na filmach, przynajmniej mam taką nadzieje.
A Aleksander? Czy jego można osądzić i potępić? Przecież to młody mężczyzna bez większego doświadczenia, którego, o paradoksie takich a nie innych zachowań nauczyła kobieta. Starsza kochanka wprowadzająca go w arkana ars amandi. Koleżanki, które w tych zachowaniach go utwierdziły. Czy nie mógł więc myśleć, że to jest w seksie normą? Miał doświadczenie takie a nie inne. Zapewne inne niż Mila, bo i nabyte z innymi kobietami. Oboje mieli starszych kochanków, którzy pokazali im inny intymny świat. Nie lepszy, nie gorszy. Po prostu inny.
Kto było więc winny, kto pokrzywdzony?
Myślę, że nie o to w tej historii chodziło, żeby oceniać, tylko żeby pokazać, że takie sytuacje mogą mieć miejsce. I uwrażliwić na to młodych ludzi obojga płci
Mówiąc szczerze, w kontekście #metoo, kiedy molestować można spojrzeniem, ( bo wzrokiem mnie gwałcił ) mężczyźni nie mają łatwo.
Nie tak dawno oglądałam taką głupią komedie, ale była w niej scena, w pierwszej chwile może i śmieszna, ale ….
Scena, kiedy oboje dorosłych ląduje w łóżku. Mężczyzna zaczyna z kobiety zdzierać ubranie. W pewnym momencie przerywa i padają ust z jego pytania ( pisze z pamięci)
- czy zdzieranie ubrania uważasz za grę wstępną
- tak
- czy zgadzasz się na nie dobrowolnie?
- tak
- czy nie czujesz się przymuszona?
- nie
No i dopiero po tych deklaracjach …
To była komedia, ale odnoszę wrażenie, że relacje damsko-męskie ku temu idą. Czy my kobiety naprawdę tego chcemy?
Wracając do filmu. To bardzo dobry dramat, bez moralizowania, bez pouczania, po prostu pokazuję nam pewną zaistniałą sytuacje. Dramat, gdzie nie ma czerni i bieli, jest za to cała paleta odcieni szarości.