Dwudziestoletni Henryk wspomina ludzi i zdarzenia ostatniego roku wojny. Przyjęcie do oddziału partyzanckiego, swój chrzest bojowy, likwidacje konfidentów gestapo, pierwsza miłość do łączniczki "Czajki", aresztowanie siostry, Zosi, długie marsze oddziału zagrożonego okrążeniem, śmierć "Maksa"dowódcy i przyjaciela...

Akcja filmu toczy się po zakończeniu II wojny światowej, w 1947 roku. Bohaterem jest dwudziestoletni Henryk, który cały czas pamięta zdarzenia z czasów wojny. Walczył wtedy w oddziale partyzanckim. Jego oddział zajmował się m.in. likwidacją konfidentów gestapo. Przeszedł wiele ciężkich prób. Mimo młodego wieku wie już co to znaczy śmierć. W partyzantce poznaje dziewczynę, "Czajkę", która jest łączniczką. Młodych połączy goroące uczucie. Przeżył także wiele ciężkich chwil. Szczególnie mocno odbiło się na jego psychice aresztowanie siostry, Zosi oraz śmierć najlepszego przyjaciela a zarazem dowódcy oddziału, "Maksa".

Oparta na opowiadaniu Tadeusza Różewicza, kameralna, liryczna opowieść
o miłości, przyjaźni i śmierci czasu wojny - wszystko widziane oczyma dwudziestoletniego chłopca, wracającego wspomnieniami do wydarzeń okupacyjnych.

Rok 1947. Dwudziestoletni Henryk podczas podróży pociągiem nad morze wspomina ostatni rok okupacji: dom, matkę, siostrę Zosię, warsztat, w którym terminował, kolegów z konspiracji. Szczególnie pamięta aresztowanie majstra przez gestapo i lęk Zosi towarzyszący przewożeniu amunicji. Wspomina dzień, kiedy wyruszył do leśnego oddziału partyzanckiego, i akcję, podczas której zdobył broń oraz przeszedł chrzest bojowy. Jego pierwszą miłością była łączniczka Czajka. To ona zawiadomiła go o wpadce Zosi. Ostatnie miesiące wojny wypełniła rozpaczliwa walka o przetrwanie oddziału. Marsze w błocie, śmierć dowódcy i przyjaciela Maksa. Wojna pozostawiła w psychice Henryka bolesne ślady i przyśpieszyła jego dojrzewanie. Po wyzwoleniu pragnie zacząć nowe życie. Wstępuje na uniwersytet.