Film może budzić strach, jeśli obejrzało się go dawno, np. jako dziecko, a teraz pozostawia
sentymentalny smak po sobie. Muzyka bardzo dobra, była głównym napędem tego filmu, jednak
typowe nagłe zgłaśnianie i tym budowa napięcia, było moim zdaniem niewystarczającym pójściem
na łatwiznę w osiąganiu grozy. Bo gra aktorska również mnie nie powaliła. Od początku do końca,
ani razu mnie nie zaskoczył, o przestraszeniu nie mówiąc. Więc dlatego trudno mi go ocenić, bo
jeśli spodziewam się horroru o luźnej fabule, na której nie trzeba się spejcjalnie skupiać, to powinien
przerażać (i pewnie swoich czasów robił to doskonale), jeśli jednak na ogół horrory mnie nie
ruszają, to patrzę pod kątem gry psychologicznej, ciekawych zwrotów akcji, dobrych ujęć bądź
efektów, które bym mogła docenić (patrząc oczywiście przez pryzmat lat, w których był kręcony).
W Omenie niewiele mnie zachwyciło.