Swego czasu ktoś postawił pytanie ile jest procent cukru w cukrze. Interpelacja Matthew Ryana Hoge’a brzmi - ile jest moralności w człowieku, ile jest procentów obyczajowości w osobie, która uciekła się do najgorszego czynu łamiąc piąte przykazanie.

Od razu przestrzegam, że to polemika jałowa, budowana na banałach i prowadzona donikąd. Nie ukrywam jednak, że początkowy sposób jej prowadzenia jest ciekawy – Hoge unika emocjonalnego szantażu widza i nie ucieka się ku hermetyzacji problemu. Jego opowieść staje się więc nie tylko pogadanka o zabójstwie, ale odsłania także inne akty moralności – od zdrady, celowego osierocenia swego syna, zabójstwa w imię zemsty/miłości itp.

Reżyserowi należy się więc pięć minut braw za próbę uchwycenia problemu moralności w zależności od kolei losu, a zaraz potem dwie godziny biczowania za banały, które pozostawiają widza ogłupionego w tej degrengoladzie, która w swej próbie usprawiedliwiania działań bohaterów, będących wypadkową ich „stanów moralności”, prowadzi donikąd. To kino nieźle zagrane, chcące coś ciekawego powiedzieć, ale z psychologicznego punktu widzenia wątpliwe. I zupełnie bezsensowne…

Moja ocena - 4/10