Jest to ostatni film reżysera i zapewne najlepszy. Kubrick nie próbuje znów nam udowodnić jak zepsuta jest niezmienna ludzka natura, do czego jesteśmy zdolni, jakie mroczne siły w nas drzemią. Oczywiście to wszystko ma miejsce w filmie, jednak twórca "Mechanicznej pomarańczy" nie zamierza szczególnie nam tego obrzydzić. Narracja "Oczu szeroko zamkniętych" jest znacznie bardziej skupiona wokół bohatera, razem z nim wędrujemy zagubieni po nocnych ulicach wiecznie żywego Nowego Jorku. Możemy się z nim utożsamić jak z żadnym innym protagonistą twórczości Kubricka.
Mamy do czynienia z konkretnym stanem kobiety i mężczyzny w małżeństwie, w którym mimo wzajemnej miłości obecna jest atmosfera zazdrości i całej gamy napięć. Para kojarzyła mi się z Adamem i Ewą, którzy po grzechu pierworodnym i utraceniem niewinności, starają się wrócić do czystej formy miłości, jednak są ciągle zdekoncentrowani fizycznością, a więc i pokusami.
Miałem ciągłe wrażenie, że nad Harfordem wisi fatum, jest przedmiotem absurdalnej gry wyższych sił, które bawią się jego zmysłami oraz życiem. W pewnym momencie wydaje się to logiczne, gdy Nicole Kidman jest nawiedzana przez koszmary, jakże zbliżone do rzeczywistości doświadczanej przez bohatera. O ile kobieta ogranicza się do fantazji, między odrabianiem pracy domowej córki, a oglądaniem telewizji, to postać grana przez Tom Cruisa wydaje się być faktycznie zdesperowana. Jednak na tej płaszczyźnie reżyser nie daje nam żadnych ponadrzeczywistych rozwiązań, dobitnie nam mówi, że tzw. secret society to nic innego niż grupa rozpustnych wpływowych ludzi, znudzonych codziennością i szukających nowych doznań.
Oczy szeroko zamknięte to film magnetyczny, przepięknie zrealizowany (chociaż nic nowego dla twórczości reżysera), przepełniony estetycznym erotyzmem, wodzący nas w różne kierunki tego jak postrzegamy miłość i kochanie.