No... Nie. Film nie sprawdza się jako horror, bo nie straszy (choć miejscami próbuje). Film nie sprawdza się jako thriller, bo zwroty akcji są przewidywalne, a zasada decorum tak pogwałcona, że można się solidnie uśmiać. Film sprawdza się tylko jako lukrowany dramat o miłości z zakończeniem, za które powinno się dożywotnio skazywać na kamieniołomy. Bo kiedy nie ma już nic do powiedzenia, to trzeba zrobić coś jak Lars von Trier, tylko oczywiście bardziej nieudolnie. Absurdy jeszcze bym zniósł, bo to "tylko" kino rozrywkowe, nawet dłużyzny nie rozkładają Oczu Julii na łopatki, ale kiedy widzę te ostatnie piętnaście minut, to moje poczucie zażenowania i dobrego gustu każe powiedzieć NIE. NIE dla tej kolorowanej szmiry, która próbuje przemycać przesłanie jakie to oczy są ważne, i jaki to kosmos się w nich kryje, i co to znaczy miłość, i ach ech.

Jest mi niezmiernie smutno. Początkowo miałem nadzieję na dobry film. I dalej, tym gorzej. I prawie do końca zachowałem nadzieję, że może jakiś... klimat się ostanie? No cóż, najwyraźniej Hiszpanie umieją kręcić dobre thrillery (względnie horrory) - ale dwa na dekadę. Do tej czołowej dwójki dziesięciolecia Oczy Julii na pewno się nie zaliczają.