Nie mam dzieci jednak ten film mnie tak poruszył i wzruszył, że radziłabym może go nie oglądać rodzicom. Główni bohaterowie tracą syna chyba w najgorszy z możliwych sposobów. Możemy się tylko domyślać co przerażającego się stało z 5 letnim chłopcem. Może się utopił w oceanie, może potknął i wypadł i uderzył, może go zaatakowały orki...przerażające ale w tym filmie chyba najgorszy jest ból straty i czas, który choć mija tak naprawdę nie jest sprzymierzeńcem. Naprawdę uważam, że film doskonale ukazał taką stratę i ból ludzi, którzy nigdy nie zapomnieli o swoim dziecku. Jakie to musi być straszne. Nie do wyobrażenia nawet bezdzietnej i szczęśliwej osobie jak ja. Maksymalnie współczułam przez cały film. Ten film nie jest dobrym pomysłem na wieczór z miejskim nastrojem, bo gwarantuje, że będzie gorszy. Aby jednak wykrzesać odrobinę dobra z tej historii, a mniemam że prawdziwej co na koniec jest też wyjaśnione ( chłopczyk Michael) to to, że choć czas nigdy nie zagoi ran, to nawet po tak najgorszej stracie dla człowieka jaką jest śmierć dziecka można żyć dalej bo zawsze w sumie chce się żyć....ajjjj słuchajcie znów beczę. Bardzo rzadko płaczę. To nie tak miał wyglądać sobotni wieczór.