Fabuła banalna. Spróbuje ją streścić w jednym złożonym zdaniu. Panna robi imprezę w domu
swojego faceta, jeden z gości przychodzi z laską z koszmarów gospodarza, która zaczyna
mordować gości. Enough. Pierwsze 20 minut to istne piekło. Film wygląda marnie, miejscami nie
wiele gorzej niż SOV. Obsada i dialogi są tak koszmarne, że można zgrzytać zębami. Do tego
stężenie kiczu w muzyce i wyglądzie bohaterów osiąga poziom krytyczny. Zdaję sobie jednak
sprawę, że to po części zabieg celowy. Większość bohaterów z założenia jest tu przerysowana
(panna, która powtarza jaka to jest bogata i druga, która wszystkie zdania wypowiada z dziwną
miną i zaczyna je od „yeah, like i …”), może miało to na celu wzbudzenie w widzach chęci mordu,
a co a tym idzie satysfakcji z późniejszych mordów, a może miało działać tak, że jak ktoś
przebrnie przez początek, to dalej mu się spodoba. W sumie jak dla mnie zadziałało. Koszmarny
początek dość płynnie przeistoczył się krwawą jatkę, a cała to kiczowatość tworzyła tu niemalże
oniryczny klimat. Sceny śmierci są różnorodne, każda kolejna jest bardziej krwawa, a w finale
pojawia się nawet prawdziwe gore. Nagości jest nie wiele i w sumie to chyba i dobre, bo David
DeCoteau preferuje mężczyzn. Tutaj jednak skupia się na krwi i może dlatego to jeden z jego
lepszych obrazów.