Oczywiście, musiało się tu pojawić owo wiekopomne dzieło, zasłużone pochwały.
Sam film z Nicolasem Cagem o Nicolasie Cage’u jest z jednej strony luźną, przezabawną komedią sensacyjną o aktorze postawionym w absurdalnej sytuacji. Z drugiej natomiast, jest to kino familijne o tym, że rodzina najlepiej trzyma nas przy ziemi i, że dla niej należy zabić swoje ego. Ewidentnie Nick brał udział przy tworzeniu scenariusza, gdyż całość ma wydźwięk rozliczenia z sobą samym. Historia jego relacji z rodziną wydaje się zbyt intymna i autentyczna, by była wymyślona ( oczywiście poza udziałem jego żony i córki w walce z kartelem, duhh).
Co do aktorstwa - cały drugi plan to manekiny, mające ładnie wypowiadać swoje linijki dialogu. Prawdziwym sercem tego filmu jest relacja Nicka i Javiego. Cage jest, zgodnie z oczekiwaniami, bezbłędny w roli siebie samego. Niesamowite jest to, jak wielkie pokłady dystansu do samego siebie znajdują się w jego głowie. Scena w barze, gdy popada w samouwielbienie i całuje wyimaginowane alter ego była mistrzowska. Prawdziwym zaskoczeniem ( właściwie nie można mówić o zaskoczeniu, gdyż Pascal jest znakomitym aktorem), jest postać Javiego. Gdyby zagrał go ktokolwiek inny niż Pedro Pascal, wypadłaby tragicznie na tle Nicka, po prostu jak połączenie półgłówka z psychofanem. Na szczęście totalnie odpiął wrotki i popłynął razem z bardziej doświadczonym kolegą po fachu. Jest tak bardzo goofy, w najlepszy możliwy sposób, że nie sposób go nie lubić. Razem z Nickiem stworzyli niesamowitą kumpelską relację. Widać to zwłaszcza w scenie wymiany obuwia, gdzie wygrywają tę relację prostymi gestami. Nie spodziewałem się, że ktoś dotrzyma kroku legendzie ekranu w tak zwariowanej komedii, tym bardziej czapki z głów dla Pedro. Całość jest niby dobrą komedia, ale koncept filmu i para Cage-Pascal sprawia, iż należy się solidne 8/10. ( Ps. Szydera z Demi Moore zawsze w cenie ).