To całkowicie nieeskapistyczne kino. Zbędne tu większe analizy, próby chronologicznych układanek, dociekań motywacji i zasadniczych poszukiwań po co to wszystko. Ona spada z nieba do nich i towarzyszy im w codziennym przesiadywaniu, a także paleniu papierosów. W tajdze, zimą, w drewnianych chatach, przy muzyce i w ciszy. Niezachęcające prawda? A jednak jest tu coś wciągającego w te statyczne obrazy, długie oczekiwanie, aż ktoś pieszo, czy konno przemieści się z kąta kadru w dal lub poza niego. Jest tu spokój, natura, surowa estetyka wioski, niezmienność. Ona wprawdzie wprowadza pewien zamęt, ale oni po swojemu szybko sobie z nim radzą. To mój 5 film Bartasa i mimo, że momentami krążyłem w trakcie seansu poza przedstawioną rzeczywistość( przyznaję się dobrowolnie), to po "Pokoju nam w naszych snach", sięgnąłem do "Pamięci minionych dni", potem "Korytarza" i "Trzech dni". Bez dialogów, nie sądzę, że znajdują szeroką publikę. Miałem okazję spotkać Pana reżysera w zeszłym roku na 15. Nowych horyzontach. Małomówny, skromny. Po kilkunastu minutach pytań i prób interpretacji wydawał mi się zmęczony takim tokiem dyskusji. Zakończył dialog wytłumaczeniem, iż nie do końca rozumie jednak po angielsku. Tak jakby chciał powiedzieć" Obejrzyjcie moje filmy, ale nie doszukujcie się tam wielkich głębi i symboliki. Jak Wam się podoba to się cieszę, jeśli nie to trudno. Ja dalej będę robił kino po swojemu:)" Pozdrawiam i cieszę się, że w końcu mogłem się czymś podzielić:) 7/10