Chyba nie jesteś aż tak pokręcony/-a, bo mnie ten film również poruszył. Skandynawskie kino jest surowe i zimne jak ich klimat, ale za to ile wywołuje emocji. Obraz bardzo oszczędny w formie, bez wodotrysków i fajerwerków, jednak do mnie bardzo trafił. Kolejny film, który porusza problem tzw "normalności" (słowa ojca dzieci: "Mnie większość ludzi przyzna rację", były zwieńczeniem słusznej poniekąd tezy, że to większość ustala, co jest normalne, a co odbiega od normy). Odmienność i odchylenie od tzw. "ogólnie przyjętych norm" wywołuje w ludziach strach, lęk i obawę. Nawet jeśli jest to zachowanie słuszne, taka osoba popada w niełaskę, właśnie przez swoją nietypowośc. I jest uznana za wariata. Dlatego najłatwiej i społecznie najkorzystniej jest się przystosować, zniknąć w tłumie, nie wyróżniać się, co też ogromna większośc ludzi czyni, bojąc się wyrzucenia na margines życia. Jednak nie dzieje się to nigdy bez ofiar, bowiem człowiek żyjący wbrew swoim zasadom nigdy nie będzie prawdziwie szczęśliwy ani wolny. Popadnie więc w neurozę lub podda się uzależnieniom. Mówię rzecz jasna o jednostkach bardziej wrażliwych, bo jednak jest spora grupa ludzi, którym to "zwisa", mówiąc kolokwialnie.
Taka właśnie refleksja naszła mnie po tym filmie. Ogólnie dobrze się to oglądało. Lubię klimat i tempo skandynawskich filmów.

Jestem pokręcony,ale wcale się tym nie martwię :)
Cieszę się,że z każdego odbiorcy doceniającego dobre kino.

Po co to "że" tam wstawiłem nie mam pojęcia,sorry

Jestem po seansie i też miło się zaskoczyłem dobry dramat nieoceniający żadnej strony konfliktu. Niestety najbardziej w całym konflikcie dorosłych pokrzywdzeni są dzieci szkoda, że nie zawsze dorośli zauważają ich potrzeby. Jeżeli chodzi o inne dramaty, polecam również Mama (2014), Z podniesionym czołem (2015), To tylko koniec świata (2016) Błąd systemu (2019) we wszystkich temat rodziny lub rodzicielstwa jest główną osią fabuły.

w samo sedno :) rewelacyjny film, mocno szarpie wewnętrzną strune wrażliwosci w czlowieku.

(Spoiler). Ja również polecam, było to ciekawe i - trochę nielogiczne na pozór sformułowanie - zaskakujące na spokojnie. Dlaczego tak się potoczyło, jak to interpretujecie? Ona przestała kochać Mattiasa, według mnie, on ją niekoniecznie. Dzieci kochali oboje, ale nie dało się pogodzić interesów rodziców, nie dało się też nie unieszczęśliwić dzieci. Czy ktoś to inaczej czyta?

Ja też tak, to odbieram, że ona przestała kochać ojca swoich dzieci, zakochała się w innym mężczyźnie, opuściła ich, ale jako normalnie odczuwająca matka zatęskniła za dziećmi. Natomiast on czuł się pokrzywdzony, a więc odgrywał się na niej utrudniajac jej kontakty z dziećmi.

Dokładnie tak. Ona nie chciała być z ojcem dzieci. On uważał, że ma być z nim nadal, więc za pomocą dzieci odgrywał się za to, ze go zostawiła. Dzieci były przedmiotem w tej grze. Niestety.

Zgadzam się. Zaskakująco dobry. Bardzo dobrze zrobiony. Wciągający. Wstrząsa i nie pozostawia obojętnym.