„Nie oglądaj się teraz” jest jednym z tych horrorów, które robią wrażenie i trzymają w napięciu nie dzięki zawiłościom fabuły czy zawrotnej, mrożącej krew w żyłach akcji, ale dzięki niesamowitemu nastrojowi. Ów nastrój nie tylko ten film ratuje, ale i stawia go w jednym rzędzie z najlepszymi horrorami okultystycznymi.
Stwierdzenie, że w filmie niewiele się dzieje na pewno nie odbiega zbyt daleko od prawdy. Zresztą sama fabuła jest dość średnia, niczym specjalnym się nie wyróżnia. Akcja rozwija się bardzo powoli i ci, którzy oczekują od horrorów krwawych jatek, zwrotów akcji i wielu trupów, raczej będą mieli kłopoty, aby dzieło Roega przetrwać. Pozostałych zapewne ten film nie zawiedzie. Jest to bowiem film niezwykły stylistycznie, wyróżniający się ciekawymi rozwiązaniami wizualnymi i narracyjnymi. Ważne jest tu niemal każde ujęcie, każdy gest aktora czy scenograficzny detal. Film zyskuje sporo dzięki umieszczeniu akcji w Wenecji. W jej kanałach, w niezwykle ciasnych ulicach i zaułkach, często opustoszałych, złowrogich, w potężnych kościołach czai się jakiś nieokreślony niepokój. Niekiedy ma się wrażenie, że ściany weneckich budynków chcą ścisnąć bohaterów. Bardzo ważna dla nastroju filmu jest również muzyka Pino Donaggio. Ciekawym rozwiązaniem narracyjnym było nakładanie na siebie planów czasowych. I wreszcie bohaterowie, ludzie z krwi i kości, neurotyczni i zagubieni (chodzi tu oczywiście o główną parę, doskonale zagraną przez Sutherlanda i Christie).
Dałbym temu filmowi 7/10, ale podwyższę na 8, bo akcja została rozwiązana w znakomity sposób. Końcówka zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie. No i oczywiście liczy się również udział Julie Christie – jednej z moich ulubionych aktorek. Polecam wszystkim tym, dla których w horrorach liczy się przede wszystkim świetny nastrój.