Wydawało się, że ten obraz miał wszystko co trzeba, żeby stworzyć bardzo dobry film. Pogranicze holendersko-niemieckie, unikalne czasy upadku muru berlińskiego. Amerykański baseball w tle. Sparaliżowany ojciec i kochająca go córka. Dramat prób samobójczych. Brat pastor a więc i religia obok. Do tego dojrzewanie młodej kobiety, pierwsza miłość, pierwsze doznania. Dynamiczna muzyka, ładne obrazy. Zapowiedzi zachęcały też błyskotliwymi pojedynkami słownymi i gierkami intelektualnymi. Pobrzmiewały w tle nawiązania do literatury, poezji a nawet pieśni.

Ale w tym wszystkim zabrakło chemii, iskry i polotu. Zabrakło dramatyzmu. Zabrakło przede wszystkim kunsztu i umiejętności reżysera i scenarzysty. Saskia Diesing łączyła te funkcje i jak widać nie najlepiej. Treści jest tu za dużo a emocji z kolei za mało. Nie ma tu ani lekkości kina rozrywkowego, ani swobody kina młodzieżowego ani głębi kina ambitnego. Obraz nie budzi emocji, nie angażuje. Dopiero po godzinie w filmie budzi się jakieś życie. Wysoko punktuje końcówka. Nie pomaga też aktorstwo. Jest średnie, choć Abbey Hoes jako Nena prezentuje się naprawdę przeuroczo.

Jest w tym filmie natomiast jeden, poważny atut, który wcale nie wychyla się na pierwszy plan pomimo swoistej bezpośredniości i oczywistości. Jest nim głęboka, humanistyczna, namacalna wręcz więź córki z ojcem. Obserwuje się ją przez cały film ale zazwyczaj w krótkich, wyłapywanych chwilach. To jest ten aspekt filmu za który potrafię zrozumieć przyznanie mu wyróżnienia na Berlinale 2015. Ale łotewskie „Marzenie” które otrzymało podobną nagrodę rok później to ewidentnie dwie półki wyżej.
Niestety „Nena” jako całość jest obrazem przeciętnym, mało angażującym a nawet momentami nudnym.

Ode mnie: 5,5/10.
............................................................ ............................................................ ..........
Obejrzałem na 22. Festiwalu Filmowym „Wiosna Filmów” (Warszawa, IV.2016)