Schemat jakim raczeni byliśmy już niezliczoną ilość razy: młode małżeństwo przeprowadza się do nowego domu, w którym ona-żona zaczyna być dręczona niepokojącymi wizjami i tajemniczymi wydarzeniami. Tutaj dodatkowo dochodzi wątek tytułowej nekromancji, czyli wskrzeszania zmarłych i kontaktowania się z nimi. Największą niespodzianką w tej produkcji jest udział Orsona Wellesa, który niestety - pomimo charyzmy własnej, dopasował się poziomem do klasy B i choć intryguje, to nie budzi takiej grozy jaką mógłby w normalnych okolicznościach. Być może Obywatel Kane chciał posmakować życia Klausa Kinskiego, który grywał w filmach o podobnej renomie, mogąc przewijać się wśród tłumów roznegliżowanych dam. Najlepsze bowiem momenty tego filmu to te, w których prezentowane są nam magiczne rytuały i erotyczne orgie, mamy w nich połączenie niegrzecznego ducha lat 70. z okultystycznymi poszukiwaniami z wcześniejszej dekady. Reszta to raczej przeciętna kina niskobudżetowego.