No ok, strescilas film, ale malo tutaj rozkminiania. Nie mozna zapomnieć o ich ucieczce, traumatycznych doswiadczeniach i jak one wpływają na postrzeganie rodziny. Abuela za wszelką cenę starała się utrzymać rodzinę razem nie pozwalając na słabości. Dlaczego tak się działo to nie do końca dla mnie zostało wytłumaczone.

Myślę że Abuela działała w taki sposób bo bała się że jeśli rodzina straci magię to jednocześnie Encanto przestanie być chronione. Np. góry chroniące wioskę znikną albo przejdą przez nich źli ludzie i będzie musiał z rodziną uciekać. Może też ktoś ginie podczas tej ucieczki. Myślę że Abuela wierzyła że tylko magia sprawia że mogą żyć w spokoju, oraz że mogą pomagać innym. Więc za wszelką cenę chciała aby magia trwała oraz aby każdy członek rodziny ją posiadał aby chroniła jego, rodzinę i innych ludzi z wioski.

tak, tylko nie zostało to odpowiednio zaprezentowane, wątki się do końca nie skleiły, zostały spłycone, przyspieszone, niektóre zmiany w bohaterach zachodziły niczym wahania nastroju przy chorobie dwubiegunowej zamiast zostać wypracowane...
przez dziecięcy pryzmat jest super, kolorowo, wyśpiewane, dzieje się na ekranie, motyw rodziny i wspólnoty jako wartości fajnie zaprezentowany, ale z punktu starszego, bardziej wymagającego widza są niedociągnięcia
a przynajmniej ja tak to postrzegam ;)

ale ten film jest dla dzieci!!!
moje 5 latki były na sali,wokół średnia wieku ok. 7 lat i dzieci wreszcie dostaly zarty, ktore kumaly, akcje ktora byla dopasowana do wieku. Ogladajac duzo bajek - wreszcie dostalam cos, co jest wlasnie prosto zrobione pod dzieci, a nie z milionem warst i zarcikow - pod rodzicow.

Tak jak i Shrek, HTTYD czy Megamocny, ale tam fabuła miała sensowne tempo, zazębiała się i młodszy jak i starszy widz doskonale się bawi(ł)... chyba, że nie oczekujemy od tego filmu więcej niż od psiego patrolu? ;)

Shrek totalnie nie jest bajka dla dzieci. Skad ten pomysl? Shrek jest animacja dla mlodziezy, a tak naprawde dla doroslych.
Kraina Lodu 1 ma fabule jeszcze prostsza niz ENcanto, ale wlasnie o to chodzi - by byla ona zrozumiala dla odbiorcow.
Kraina Lodu 2 miala isc teoretycznie z wiekiem dzieci, ale przez to nie chwycila (byla zabyt banalna dla doroslych, zbyt skomliowana dla dzieci).
Rozumiem, ze jestes fanem psiego patrolu, ale oprocz tego jest caly przekroj animacji. Polecam, ulatwi zobaczenie, w ktorym miejscu jest ENcanto i jest idealnie i genialnie zostalo poprowadzone, by dotrzec do roznych grup wiekowych - a moim zadaniem jako widza a nie oczekiwanie, ze to poszerzy moje horyzonty (bo od tego sa filmi skierowane do mnie), ale ze bedzie punktem wyjscia do budowania refleksji i rozmowy z dziecmi (jak,np. motym tego, czemu warto byc soba, nie spelniac czyis oczekiwan, pozwalac sobie na slabosc czy rozmow, co jest wazne w naszej rodzinie)

Zgadzam się z Tobą w 100%. Warstwa wizualna i muzyczna zapierała dech w piersiach-także było kolorowo i wesoło. Warstwa fabularna była niestety niedopracowana- mnie na przykład w ogóle nie usatysfakcjonowała. Odczułam to samo co Ty względem zmian postaw niektórych bohaterów. Zmiana postawy babci była zbyt nagła, niedobrze umotywowana, tak samo jak nie bardzo rozumiem czemu Bruno się odsunął, czemu Mirabel nie dostała daru, co to była w ogóle za moc, która Abuela dostała w świeczce podczas ucieczki- czy to miała być metafora odwagi samotnej matki trojaczków? Poza tym Isabella to taka Elsa 2.0- motyw bardzo podobny, tak samo jak piosenka. Wtórność straszliwa.

Według mnie starano się zrobić druga wersję "Coco"- ale o ile w Coco finał pięknie podsumował wszystkie logicznie toczące się w ciągu filmu wątki, tak w "Encanto" miałam poczucie jakiegoś chaosu, Deus ex machiny na końcu. To tak jakby Encanto było zrobione po to, żeby zachwycać audio-wizualnie, ale nad spójnością całej historii twórcy się nie pochylili.

A nie miałaś takiego lekkiego zawodu na koniec, że oni jednak odzyskali swoje moce? Że dom znów był magiczny? U mnie było takie "szkoda, wraca do starego układu"...

Ja miałam. Każdy ma nadal jakiś dar, a główna bohaterka miała tylko zadanie do wykonania.

No właśnie, to było nieprzemyślane, bo przecież każde z nich było odbierane/wartościowane przez pryzmat swojego daru. Dopiero jak je utracili, to mogli spojrzeć na siebie i na pozostałych po prostu jacy są wewnątrz i to było najważniejsze przesłanie tego filmu w mojej ocenie...

Też było mi strasznie szkoda, że poniekąd twórcy nie zostali wierni własnemu przesłaniu:(

W pierwszej chwili też mi się to nie spodobało, chociaż się tego spodziewałam. Jednak po przemyśleniu uważam, że to miało sens i nie zaprzeczyło przesłaniu filmu.
Sądzę, że magiczny "dar" nie jest rolą narzuconą z zewnątrz, tylko metaforą talentu/pasji. Babcia natomiast zachowuje się jak rodzice, którzy pozornie wspierają dziecko w rozwijaniu ich "daru". Pozornie, dlatego że dziecko musi być perfekcyjne w tym co robi, nie może zajmować się niczym innym i ma wykorzystać "dar" tak, jak chcą rodzice (np. jeśli jest uzdolnione muzycznie, ma wykonywać określony rodzaj muzyki). W efekcie z czasem staje się wypalone i nieszczęśliwe.
Jeśli faktycznie to taka metafora, zrezygnowanie z "daru" byłoby smutne i niepotrzebne. Zamiast tego można z niego korzystać po swojemu i w zdrowszy sposób, np. Luisa daje sobie prawo do odpoczynku, a Isabela tworzy abstrakcyjne rośliny.
Za taką interpretacją przemawia choćby postać Antonia. Mirabel wspomina, że chłopiec bardzo lubi zwierzęta zanim otrzymuje on "dar", a później widać, że sprawia mu on radość (nie zdążył mu jeszcze obrzydnąć jak starszym).

Rzeczywiście, Twój pomysł mógłby wprowadzić taką życiową analogię do scenariusza. Szacun

Miałam lekki zawód kiedy Mirabel nie dostała specjalnego daru.

ej serio? wg mnie właśnie miała dar! i to praktycznie od początku- dar miłości, kochania rodziny, scalania jej, wspierania każdego czlonka. dlatego dzięki niej odbudowano casitę i ona otworzyła drzwi do nowego domu i była znów "magia". jej dar to miłość, tylko ukryty początkowo przez pokręcone relacje z babką i siostrą

Piękne wypracowanie.

Ja to widzę na zasadzie nieprzepracowanej traumy i odsuwania od siebie emocji, które przez to stają się destrukcyjne. Na samym końcu Abuela mówi, że dopiero teraz udało jej się wrócić do miejsca, w którym zamordowano jej męża- na początku ślizga się po temacie, jej mąż się poświęcił, żeby powstało coś pięknego (właściwie tylko znika, jakaś przemoc jest w domyśle) i od razu skupia się na "pozytywnym myśleniu" (cieszy się z magicznej świeczki i z magicznego domu), a od prawdziwych wydarzeń i emocji natychmiast oddziela ją mur palm i gór. Być może ucieka w perfekcjonizm? Wierzy w to, że jeśli sama będzie idealna (i wszystko dookoła też), to nic złego jej więcej nie spotka? (Trochę taki nasz odpowiednik nadmiernego uciekania w mindfullness, self care itd. ;)) Tak naprawdę jest niesamowicie samotna i zgorzkniała (ale nie może tego pokazać, bo wierzy w to, że wtedy coś złego się wydarzy). Od rodziny wymaga tego samego, czyli perfekcjonizmu (w dobrej wierze), co tak naprawdę tylko wszystkim szkodzi. Bruno= problem. "Nie mówimy o problemach." Ale mimo tego, one dalej gdzieś są, nawet jeśli wydaje nam się, że odeszły. Świetnie pokazana jest ciotka Pepa- przez większość filmu wszyscy wymagają od niej, żeby cały czas była szczęśliwa (czyli świeciło słońce), nawet jeśli jest smutna/zestresowana/zła oczekują od niej, że nie będzie tego pokazywać. Na koniec tańczy w deszczu= zaakceptowała też swoje negatywne emocje. I kolejne genialne przesłanie- ocenianie wartości ludzi tylko i wyłącznie na podstawie ich sukcesu/osiągnięć, czyli Daru. "Czuję, że jeśli nie będę wystarczająco silna, to stanę się bezwartościowa". Ewentualnie Isabel można traktować jako uosobienie idealnych fotek ("wyćwiczone pozy") w mediach społecznościowych- wszyscy zazdroszczą, a osoba na zdjęciu pomimo pozowania na szczęśliwą i spełnioną, bardzo często jest pogubiona. Dopiero na samym końcu, gdy Abueli udaje się wrócić na miejsce zbrodni (czyli dopuszcza do siebie wszystkie emocje), widzimy śmierć i jej niesamowite cierpienie, dzięki czemu, w pewnym sensie się uwalnia. Na koniec nikt z magicznej rodziny nie jest perfekcyjny (wszyscy tracą moce) i odkrywają, że mimo tego dalej są wartościowi, przez co akceptują siebie takimi, jacy są naprawdę i mogą być szczęśliwi, a nie tylko stwarzać takie pozory.

swietnie napisane! tez tak to odebralam

Miałam takie same przemyślenia. Nawet główna piosenka jest o rodzinnym sekrecie, co jest typowe dla takich rodzin.. I to jak babcia steruje wszystkimi, każdy żyje w tej rodzinie po to żeby jej dogadzać, jej imponować itd.

Widać też dobrze role w rodzinie dysfunkcyjnej: Bohatera (starsze siostry) czy Kozła Ofiarnego (Bruno i Mirabela, jak ten pierwszy odszedł). Są nawet Maskotki (właściwie pozostali po prostu ;)).

Z jednym się całkowicie nie zgadzam. Babcia nie jest zła, nie jest czarnym charakterem filmy. Jest boleśnie prawdziwa. Nie przepracowała straty, nie dopuściła do siebie emocji. Zamiast tego ma poczucie, że otrzymała dar, za który musi się poświęcić (pomagając społeczności), nie zauważając, że owo poświęcenie odbywa się kosztem rodziny. Nie umie też dostrzec daru w Mirabel, bo oczekuje jedynie darów, które mogą być przydatne społeczności, a darem Mirabel jest dostrzeganie potrzeb innych (przynajmniej w rodzinie) i przez to spajanie rodziny.

Uważam, że przesłanie filmu jest bardzo ładne w swej prostocie. W mojej opinii twórcy chcieli przekazać, że nie potrzeba super magicznych mocy, aby być wyjątkowym. Każdy może być superbohaterem niosąc pomoc innym swoją empatią i zrozumieniem.
Według mnie Mirabel otrzymała taki sam dar, jaki miała Abuela. Jej zadaniem miało być scalanie rodziny.