Film ten jest o relacjach międzyludzkich. O przemocy słownej, znęcaniu się nad innymi, oszukiwaniu samej siebie, wyzywaniu na innych. Nie ma dokładnie określonego antagonisty. Powodem cierpienia jest konflikt między bohaterami rodziny. Kobieta po przejściach robiąc wszystko by nie dopuścić do powtórki tragedii i by spłacić światu dług jaki dostała zamienia życie swojej rodziny w koszmar. Ludzie nie czują się bezpiecznie w swoim domu, nie mają własnej przestrzeni, zdania. Boją się mówić na głos co myślą. Kobieta krzywdzi ich w tęsknocie do swojego męża. Wyzywa się i oskarża o niepowodzenia swojego syna i swoją wnuczkę. Syn uciekł z domu, wnuczka prawie. Na ramiona jednej z wnuczek kładzie się ciężar robienia ponad jej siły, wizja tego, że tej należy się odpoczynek jest wypierana. Ta boi się okazać słabość wiedząc jak ludzie jej ufają i cierpi w milczeniu. Na ramionach jeszcze innej spoczywa piętno bycia idealizowana przez wszystkich. Ma być grzeczna, piękna, idealna, niezawodna, wyjść za przystojniaka i mieć dużo dzieci. Na co dzień kryje emocje bojąc się potknięcia. Jedynym promyczkiem szczęścia teoretycznie jest młody chłopak, który żyje pełnią życia, w pełni mówi co myśli, jest szczęśliwy. Jednakże już w początkowej sekwencji filmu na jego ramiona wciska się obowiązek obrony honoru rodziny i zaufania ludzi do niej. To historia o dobrych, nieszczęśliwych i skłóconych ludziach. Piękna oprawa, świetna muzyka i charyzmatyczni bohaterowie opowiadają historię o tym jak można nieświadomie krzywdzić swoich bliskich zamykając się w swojej bańce