Wygląda na to, że tylko ja zakładam tematy pod tym filmem. No cóż, po tylu latach udało mi się go w końcu obejrzeć i jest jeszcze bardziej genialny niż się spodziewałam. Ten film naprawdę ma wszystko. Psyche - nimfomanka, cudowna rola aktorki, która przez 80% seansu przypomina młodą Adjani. Narcyz - dużo cnotliwszy od swojej przyjaciółki z dzieciństwa, jednak umierający na syfilis, rewelacyjny Udo Kier. Film to uczta dla zmysłów łączy w sobie te cudowne, stare wschodnioeuropejskie kino z postmodernizmem. Reżyser naprawdę poszedł w wizualny i audialny odjazd: pędzące lub czerwone chmury, barwiona na wszelkie możliwe kolory taśma (eksperymenty jak u Chytilovej czy Jarmana), kadr otoczony płonącym ogniem, dwugłosowe (albo i więcej) komentarze z offu, w tle muzyka, w której ściera się klasyka z węgierskim elektro, ale przede wszystkim sceny erotyczne! Moja ulubiona to para kopulująca na tle gwieździstego nieba, na którym z czasem gwiazdy zmieniają się w pędzące plemniki, a potem w piane na falującej wodzie. Poza tym to bardzo malarski film, wiele kadrów można powiesić sobie na ścianie, wiele to czyste inspiracje malarstwem. Są też ludzie posągi, dziwne przedstawienia i rysunki zamieniające się w miejsca. Ten film kwalifikuje się absolutnie do każdego zestawienia 100 czy 250 filmów wszech czasów. Z racji długości chciałam go rozłożyć na raty, ale nic z tego - fascynuje i wciąga (jedynie gdzieś w połowie ciśnienie mi opadło, gdyż zrobiło się zbyt politycznie, ale na szczęście szybko wróciło do normy). Poezja, seks, metafizyka,cała brzydota fizyczności i niesamowita forma. Trzeba zobaczyć, niezaprzeczalnie