Przyznam, że sama słabo z tym filmem rezonowałam, chociaż zazwyczaj kino skandynawskie mnie "bierze". W tym wypadku najbardziej przeszkadzał mi odrealniony sztafaż. Uznana artystka z szansą na międzynarodową karierę, która sama zajmuje się wielkim domem i szóstką dzieci? Kobieta, która jest półprzytomna z bólu, a jednocześnie urządza kolację wigilijną i siedzi przy stole z wymalowanym na twarzy niebiańskim spokojem? Jest w tym jakaś przesada, podobnie jak w kilku innych drobiazgach, które mi dokuczały w odbiorze jak kamyk w bucie.

A jednak będę tego filmu bronić, bo moim zdaniem nie tyle jest to historia o chorobie, co o związku, który zdążył się już wypalić, a teraz - o dziwo - zaczyna płonąć na nowo. Ten wątek jest najmocniejszą stroną "Nadziei". I zdaje mi się, że tytułowa nadzieja odnosi się właśnie do niego.

Tak, to jest film o związku. Bezsprzecznie. Ja owszem, dałem się przekonać, że związek sie wypalił niestety tego powtórnego zapłonu nie dostrzegłem. Owszem - w sensie umownym, mechanicznym tak - widzę co pokazał reżyser, jednak na poziomie emocjonalnym, moim skromnym zdaniem w ogóle nie udało sie tego przekazać.

Czy chodzi Ci o to, że bardziej rozumiesz, co widzisz, niż to czujesz? W sensie: odbierasz film na poziomie czysto intelektualnym, nie emocjonalnym?

Dokładnie tak. Widzę dokładnie co chciała mi powiedzieć reżyser. Nietety emocje nie dorównują obrazowi.
I żeby nie było, że ja jakoś bardzo krytykuję ten film. Nie, to wciąż przyzwoite kino niestety nie pozbawione wad...

Mam właściwie ten sam problem i dręczy mnie pytanie, dlaczego? Pomijając te mało wg mnie realistyczne wtręty, o których pisałam wyżej, ten film powinien mi się podobać. Jest naprawdę dobrze zagrany, bohaterzy pierwszoplanowi mają głębię, sama historia też jest interesująca. Mówiąc krótko - wszystko przemawia za tym, że jest to film w moim typie. A tymczasem nic - tak jak piszesz, ani zimno ani gorąco. Letnio jakoś i mdło. Czego tu zabrakło?

Mam podobnie jak Wy.Zbyt sztuczny i odrealniony ten świat przedstawiony na filmie. Nie "poszarpał "moich uczuć.Zobaczyłem,było ok ,ale nic więcej ...

Mam te same odczucia. Kobieta w ostatnim stadium raka, czynna zawodowo, mającą pod opieka 6 dzieci szykuje jak gdyby nigdy nic wigilię, a chwilę wcześniej bierze się za odkurzanie wielkiej chałupy. Jakoś tego nie kupuję.

A nie chodziło tutaj o skutek uboczny leku który brała? Farmaceutka mówiła żeby zwrócić uwagę na zachowanie- jedynch ten lek przygnębia, wycisza, a inni odczuwają zastrzyk energii? Czy to drugie nie dotyczyło bohaterki ?

A co jest nie tak z Motyl. Stil Alice. Mi sie podobało i nawet nadmierna cukierkowa otoczka była do strawienia.