Świetny film, na poziomie polskiego „Żółtego szalika” czy Trainspotting. Doskonały, jak zawsze, Mikelsen. Pojawiają się interpretacje mówiące o wyzwoleniu się, o radości życia. Moim zdaniem zupełnie nie trafione. To jest film o uzależnieniu, o iluzjach nałogu. Jego przesłanie wcale nie jest jakieś oczyszczające, wyzwalające.

Podsumujmy zakończenie: wuefista umiera. Samotnik muzyk zaczyna wchodzić w jakieś związki, ale po sposobie w jaki o nich mówi raczej czuć tam płytkość emocjonalną, nastawienie hedonistyczne. Psycholog podczas „stypy” mówi o swoim związku „Jakby połączyło nas coś nowego” – ja czuję w tym fałsz i myślenie życzeniowe. To tylko takie „pierdu pierdu”. Pije dalej, jego związek i rodzina zmierzają w tym samym kierunku co związek Martina. Martin ma dylemat czy napisać do żony i zacząć odbudowywać relację. Alternatywą dla niego nie jest jakieś wyzwolenie tylko nałóg, który daje poczucie takiego wyzwolenia. Związek z alkoholem zastąpił związek z żoną. Ostatecznie nie wraca do niej, nie odpisuje w sposób jednoznacznie świadczący o chęci spotkania. „Myślę, że Tommy nam kibicuje” – to jest moim zdaniem takie odbicie piłeczki aby coś napisać. Przetłumaczył bym to: „Coś muszę napisać żebyś się nie obraziła, że nic nie napisałem i żeby zostawić sobie teoretycznie jakiś punkt styczności, ale na teraz kochanie zero konkretów bo idę się napruć i nie mam głowy do zobowiązujących rozmów”. Zauważcie, że Martin wcześniej starał się odkryć przed żoną, a teraz ukrywa swoje emocje, już teraz nie dzieli się nimi. Ten jego taniec to desperacki danse macabre z alkoholem – popatrzcie, że co chwilę dopija z puszki. Tutaj jest wspaniała symbolika: kiedyś uwielbiał tańczyć, ale dał sobie z tym spokój, wstydził się. W jego tańcu zawiera się lęk przed przemijaniem, lęk przed jednostajnością i wielkie pragnienie jakiegoś innego życia. Odważył się zatańczyć, ale tylko na kroplówce z alko – alkohol scalił się można by powiedzieć z głębią jego duszy. Kwintesencja nałogu. To jest iluzja wolności. Wielka w swojej wymowie scena. Skok do wody (w której chwilę temu utopił się kolega) to symbol zniszczenia sobie życia, rzucenia się w wir nałogu. (Ten jego skok nota bene bardzo przypomina mi końcową scenę z „Zapaśnika” z Mickeyem Rourke). I przede wszystkim – wszyscy trzej piją dalej, nie przychodzi żadne otrzeźwienie i nie ma żadnych przesłanek żeby spodziewać się że przyjdzie.

Doskonale w tym filmie pokazano złudzenia jakie powoduje alkohol. Że pod wpływem „coś się dzieje”, że można powrócić do jakiejś mitycznej „młodości”, która podkreślana jest przez pokazywanie w filmie rozbawionej młodzieży. Prawda o używkach, o tym jak widzi je osoba uzależniona, nie leży w moralizatorskich arcytragediach jak „Requiem dla snu” tylko w takim pozornie lajtowym obrazie jak właśnie „Na rauszu” czy „Trainspotting”. Niby wali się życie, ale w sumie wszystko jest ok i robimy „nowy początek”, niby jestem uzależniony i chleję codziennie, ale wyzwalam się, prowadzę się swoją własną ścieżką. To, że niektóre osoby dokonały „pozytywnych” interpretacji tego filmu świadczy moim zdaniem paradoksalnie o jego maestrii – dali się zwieść tej iluzji o jakiej opowiada film.