Dokument o (zbyt) luźnej konstrukcji, ukazujący podobieństwa i różnice pomiędzy środowiskiem muzycznej awangardy przełomu lat 70/80 i współczesnym. Grupa zakręconych nastolatków, siedzących po uszy w zimnofalowej klasyce, spotyka prominentną figurę z tego okresu- dziwacznego krytyka, nie rozstającego się z czarnym kapeluszem. Krytyk niechętnie wychodzi z domu i porozumiewa się ze światem za pomocą internetu, którym jednak gardzi ("za moich czasów nie było facebooka, ale życie miało pełniejszy smak"). Daje się jednak wyciągnąć sympatycznej dziewczynie, z podziwu godnym samozaparciem słuchającej jego nawiedzonych monologów, w podróż po kultowych klubach Paryża, Londynu i Tokio (!)...
To jest materiał na film kultowy, jednak twórcom zabrakło dystansu do samych siebie i swojej fascynacji, a przede wszystkim swego bohatera, którego nużące i tak naprawdę mało instruktywne monologi wypełniają 70% czasu ekranowego. Pozostałe 29% to miks muzyki French Cold Wave i współczesnego techno, a zaledwie 1% twórcy pozostawili sobie na komentarz osobisty. Jeśli nie siedzimy już w temacie i nie lubimy wspominanych w filmie kalsycznych zespołów (ja lubię Kraftwerk, Marquis de Sade i Marc Seberg, ale to chyba za mało...), film pozostawi nas obojętnymi. Dla ciekawskich.