Książki nie czytałam, tak więc do pierwowzoru się nie odniosę.

Fabuł jak dla mnie nieciekawa jak kolej podmiejska i naciągana niczym obietnice wyborcze. Ktoś siedzi w więzieniu, nie wiadomo czy słusznie. Klasyka. Ale 28 lat? Żeby chronić kogoś kto - generalnie - powinien trafić na leczenie? Jedynie w ochronę dziecka mogę uwierzyć, ale żeby pół życia lat siedzieć cicho? Ile chłopak miał lat jak był skazany - 17? I sąd nastolatkowi wymierza taką karę? Hmmm.

Wielka tajemnica na której wyłożył się sąd/policja, a po wielu latach garstka amatorów w trymiga rozwikłuje zagadki. Ktoś tam 28 lat jest nie-do-odnalezienia, a wystarczy jeden telefon i hop - znaleziona! Sąd skazuje nastolatka na podstawie oskarżań dziecka. Super. No bo po co robić wizje lokalne, analizować skąd padał strzał, sprawdzić odciski palców na uduszonej, sprawdzić alibi i milion innych śladów. Najważniejsze że chłopak miał czarne włosy i niepokojące plakaty w pokoju, to wiadomo że winny.

No i to pseudopilozoficzne smęcenie z apogeum na końcu. Dla mnie film w kategorii fire&forget, za dwa tygodnie nie będę go pewnie pamiętał...