Świetny film. Zaciekawiło mnie to, że jest w nim wyraźny rozdźwięk pomiędzy niemal psychopatyczną osobowością głównej bohaterki, a dominującym nastrojem całego obrazu. Tzn. to, co się dzieje, zwłaszcza w pierwszych scenach, jest przecież makabryczne, a ogląda się to lekko, z zaciekawieniem, bez poczucia grozy czy nawet...

rozmyślań bohaterki, etc nie wystarczy aby film czymkolwiek zainteresował. Czy był głęboki można się tylko domyślać, po prostu film wyglądał jak filmy dokumentalne z TVP regionalnej. Dodając do tego to, że bohaterka to prostaczka (widać to na podstawie jej reakcji i czynów po tym co się stało i ogólnie w zachowaniu) to...

ciekawy film pokazujący życie po utracie najbliższej osoby gdzie chaos i pustka wciąga jak czarna dziura wszystko, łącznie z szacunkiem do zmarłego...

Polecam recenzję filmu: http://verte.art.pl/film/jaknajdalej/