Ten sam fragment historii walki Irlandii o niepodległość pokazany w dwóch doskonałych filmach: "Michael Collins" oraz "Wiatr buszujący w jęczmieniu". W "MC" mamy historię pokazaną oczami jednego z przywódców Sinn Fein - zwolennika terroru a potem zwolennika traktatu, w "Wietrze" mamy to samo pokazane z punktu widzenia szeregowych członków Sinn Fein - tym razem jest to chłopak, który wolno "dojrzewał" do działań terrorystycznych, ale który potem był przeciwnikiem kompromisowego traktatu. Oba filmy można uznać za pacyfistyczne. Niezależnie bowiem, czy przyjmiemy punkt widzenia "traktatowców" czy tez ich przeciwników, jedni i drudzy zapłacili straszliwą cenę za akceptację siły, jako metody walki politycznej.
Na tle tych historii lepiej rozumiemy polską drogę, która była drogą bez użycia przemocy. W przypadku Polski, to nie był przypadek, ale świadoma decyzja polityczna, za którą należy błogosławić tych, którzy tę drogę wybrali i potem z tej drogi nie zeszli (choć przecież druga strona używała przemocy, podobnie jak Brytyjczycy przeciwko Irlandczykom).